‘Galop’ is een intiem zelfportret. Je voelt dat Dolores Bouckaert dit moet vertellen. De moed die het vergt om dit te vertellen is immens. En toch, hoeveel respect Bouckaert ook afdwingt, haar solo overtuigt nog niet helemaal.
De intentie van dit stuk verdient zonder twijfel vijf sterren. Weinigen hebben de moed om te doen wat Dolores Bouckaert uitspookt in Galop. Al heel haar leven lang vecht Bouckaert tegen diabetes. De ziekte knaagt, letterlijk, aan haar lijf. In afwachting van een nier- en alvleeskliertransplantatie is ze een van de patiënten die om de dag aan de nierdialysemachine hangt. Tussendoor beitelt Bouckaert aan haar zelfportret.
Dat portret bestaat uit bloedmooie foto’s van Kris Dewitte (hij liet Bouckaert met paarden poseren), verstild filmmateriaal van Grimm Vanderkerckhove (gedraaid op de campus Dierengeneeskunde van de Universiteit Gent), een door theatermaker Bernard Van Eeghem verteld sprookje over een meisje dat gek is op paarden tot ze ziek wordt van én beeldend werk van Bouckaert zelf.Ze maakt doorzichtige jurken die haar lichaam haast oplossen en tekent op ruwe wijze verwrongen lijven. De hoofdkleur? Bloedrood.
Het respect voor wat Bouckaert verwezenlijkt botst met het onbevredigende gevoel dat de performance je bezorgt.
In tegenstelling tot dat beeldend werk overtuigt Bouckaerts performance, waarin ze zich onder meer vastketent aan een hemelbed en over de scène loopt als een paard in een piste, minder.
De zwakte van de performance ligt bij de vormkeuzes die Bouckaert maakt. Het allermooiste moment – en het meest ontroerende – is gek genoeg het moment net na het applaus. Bouckaert laat haar strakke mimiek varen en tovert een brede, trotse glimlach op haar gezicht. En een tel later staat ze samen met haar guitige hond te stralen op de scène, te midden haar decorstukken/kunstwerken.
De zwakte van de performance ligt bij de keuzes die Bouckaert maakt. Het allermooiste moment – en het meest ontroerende – is gek genoeg het moment net na het applaus.
Wat is het belangrijkste verschil met sommige scènes tijdens de performance? Bouckaert beteugelt de intensiteit niet. Ze stopt haar emoties niet weg achter een plechtstatige mimiek terwijl ze van de scène een piste maakt of het publiek al schreeuwend vraagt om niet weg te kijken van haar schriele onderbenen.
De krachtigste scènes tijdens de performance zijn dan ook deze waarin ze haar plechtstatigheid laat varen. Zoals wanneer ze naar Vanderkerckhoves film kijkt en supportert voor een dravend paard (en je de paardenkracht voelt waarmee ze zichzelf overeind houdt) of wanneer ze met bloedrode verf een koppel schildert op een laken. Ook prachtig: de scène waarin ze probeert te zingen, met onvaste stem en de broze rug naar het publiek.
Dan glijdt alle gekunsteldheid van haar af en stijgt ze uit boven zichzelf. Ze wordt een idee. Ze wordt de belichaming van de uitzonderlijke moed die nodig is om te blijven galopperen met een lijf dat zonder hulp niet meer kan overleven. Op die momenten treft Galop je midscheeps.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
