De performance ‘An Incomplete Life’ van het jonge, Nederlandse collectief Wild Vlees brengt een universeel verhaal over de vergankelijkheid van het leven, leren loslaten en afscheid nemen.
The Play = An Incomplete Life
Gezelschap = Wild Vlees
In een zin = Hoewel er weinig te zien valt, is dat wat er te zien valt meer dan genoeg om een uur in spanning te blijven kijken.
Hoogtepunt = Dat valt voor iedere toeschouwer op een ander moment.
Meer info = loveatfirstsight.be
Wild Vlees is een Nederlands collectief dat in zijn experimentele werk de toeschouwer prikkelt en met zijn fysieke aanwezigheid bepaalde thema’s in de diepte onderzoekt. De vorige voorstelling van het collectief ‘When everything is human, the human is an entirely different thing’ (2016), over het menselijke ego, werd genomineerd voor de BNG Bank Nieuwe Theatermakersprijs.
Voor ‘An Incomplete Life’ onderzoeken Tamar Blom (1992) en Francesca Lazzeri (1991) het menselijk leven op aarde en de dood die de mens noodlottig wacht. De uitvoering van de performance die wij gingen bekijken, vond plaats in een verlaten opslagruimte in Borgerhout. Een ruimte die niet geassocieerd wordt met theateropvoeringen en door haar uitgestrekte leegheid de ideale setting vormt voor een performance met een universeel thema.
Doorheen de ruimte liggen hoopjes zout – door verschillende toeschouwers geproefd ter bevestiging – en in het midden staat een constructie van staal en glas, die doet denken aan een onvolledige zandloper. De tijd die verder tikt is dan ook een thema dat het collectief wil aanraken met deze performance.
Een uur lang kijken we naar het verstrijken van de tijd.
Tamar Blom is de spilfiguur tijdens deze opvoering. Met een plichtsbewuste trefzekerheid schept hij zout uit een bak in een trechter. Aan het begin van de voorstelling verspreidt het publiek zich tegen de vier muren van de ruimte, maar na verloop van tijd nemen ze de vrijheid rond te lopen en het werk van de perfomer van naderbij te bekijken.
Het werk dat Blom uitvoerde blijkt de voorbereiding op zijn eigen dood te zijn. Hij legt zich rustig onder de trechter. Een uur lang kijken we naar het verstrijken van de tijd in de vorm van zoutkorrels die door de zwaartekracht uit trechter naar beneden vallen, op het lichaam van de jonge performer. We blijven kijken tot het lichaam volledig bedekt is en er geen teken van leven meer waar te nemen is. Blom beweegt niet, alleen zijn ogen knipperen traag. Hij ondergaat zijn lot.
Wit graf
Je zou verwachten dat mensen zich vervelen wanneer er zo weinig zintuiglijke prikkels aanwezig zijn. We zijn het toch zo gewoon dat beelden in een razendsnel tempo voorbijflitsen en wanneer het niet snel genoeg gaat met één vingerbeweging weg worden geveegd? Maar de performance boeit niet alleen omwille van de schaarse handelingen op de scène, maar even goed om het effect op de toeschouwers van deze handelingen. Blom sluit nu eens zijn ogen, kijkt ons dan weer aan met een blik die het midden houdt tussen berusting en verdriet. Het publiek verandert van passieve toeschouwer op afstand in meer actieve deelnemers.
een jonge vrouw uit het publiek knielt tijdens de voorstelling voor het gezicht van de performer. Haar handen over haar mond geslagen, haar ogen vol blinde paniek.
Zo knielt een jonge vrouw uit het publiek tijdens de voorstelling vlak voor het gezicht van de performer. Haar handen over haar mond geslagen, haar ogen vol blinde paniek. Zij beeldt uit wat velen onder ons denken: Moeten we ingrijpen? Is dit een test? Laten we met z’n allen een jongeman stikken? Nemen we collectief afscheid? Het publiek beseft dat het leven een langgerekt verdwijnen is, tot er niets meer van ons overblijft behalve herinneringen. Korrel per korrel houden we op met bestaan. Het leven overkomt je, maar de dood ook. Tijdens het vallen van het zout, veranderden de overige zoutbergen in de ruimte in onze verbeelding in witte graven.
Zilten herinnering
Dat Blom net verdwijnt in zout roept verschillende associaties op. Van de tranen die de achterblijvers om hem zullen schreien tot het Bijbelse verhaal van de vrouw van Lot die tijdens de vlucht uit Sodom in een zoutpilaar verandert omdat ze het niet kan weerstaan achterom te kijken. Ook is het op een bepaalde manier een troost dat zijn lichaam in zout wordt bewaard. We hebben dan wel afscheid genomen, zijn lichaam is in goede handen.
‘An Incomplete Life’ is in al haar eenvoud een performance die nog lang bij zal blijven.
De poort van de opslagruimte wordt geopend en langzaamaan wandelt het publiek de septemberzon in. Een deel van de toeschouwers gaat gezwind verder met zijn leven, maar een ander deel blijft nog even staan om te bekomen. Ze klampen zich aan elkaar vast en lezen elkaars blikken. Het mag duidelijk zijn, ‘An Incomplete Life’ is in al haar eenvoud een performance die nog lang bij zal blijven.
Wij zagen ‘An Incomplete Life’ tijdens Love at First Sight. Het Love at First Sight festival is aan een tweede editie toe. Verspreid doorheen Antwerpen tonen jonge makers wat ze te bieden hebben. Het festival, waar het werk van jonge podiumkunstenaars centraal staat, wordt georganiseerd door een tijdelijke alliantie van Zuidpool, Toneelhuis, De Studio, Monty, d e t h e a t e r m a k e r, Arenberg en Troubleyn / Jan Fabre.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
