‘De KVS wordt omgetoverd tot technotempel’: Junior Mthombeni over ‘Hannibal’

Junior Mthombeni en KVS-directeur Michael De Cock mixen in Hannibal twee mythen tot een techno-opera met als hamvraag: ‘Willen we oorlog of vrede?’

In 2013 joeg acteur en theatermaker Junior Mthombeni zijn publiek tijdens Rumble in da jungle rond een boksring waar hij en de andere performers ‘boksten’ met woorden. In 2016 verraste hij met een denderend stuk over Malcolm X bij KVS. En in 2021 bracht hij, opnieuw bij KVS, een stomende ode aan rapper Tupac in Who’s Tupac? Steeds verfijnde Mthombeni zijn recept: maatschappijkritiek brengen op de meest aanstekelijke manier. In Hannibal gaat hij nog een stap verder.

Is dit jouw afscheid van het theater?

Junior Mthombeni: (krijgt net geen hartverzakking) Maar nee, dit is mijn thuis. Alles gaat goed. Waarom vraag je dat?

Je vertimmert de schouwburg tot een concertzaal met staanplaatsen.

Mthombeni: Klopt. (lacht) De KVS wordt omgetoverd tot een technotempel. Zodra je binnen bent, beland je op een vette technoparty. Er is een catwalk met dansers. Op die catwalk schildert Elke Gijsemans de mensheid. Tot de beat dooft en een arena opdoemt. Je wordt uitgenodigd om er plaats te nemen. Het publiek krijgt de rol van de senaat die nadenkt over de vraag: ‘Willen we oorlog of vrede?’

Moeten we stemmen?

Mthombeni: Kijken en meebewegen is genoeg. En je hoeft geen kennis over de klassieke oudheid te hebben. Michael en ik mixen het verhaal van de Carthaagse heerser Hannibal Barkas – die met olifanten over de Pyreneeën trok om Italië aan te vallen – met Henry Purcells bloedmooie opera over Dido – de koningin van Carthago – en haar geliefde Aeneas. Michael schreef in 2012 een boek over Hannibal. Dat vormde de basis van het stuk dat we in 2013 maakten voor de Zomer van Antwerpen. Maar we wilden het nog eens opnieuw doen. Met een extremere muziekclash. Opera meets techno en slam poetry.

Waarom wil je die clash?

Mthombeni: Operazangers werken zo anders dan slamdichters. Dat maakt het fantastisch om samen te werken. Daarin schuilt, denkt de naïeveling in me, het antwoord op de vraag hoe we vrede kunnen bewaren in deze overprikkelde tijd. Dus nemen we het publiek mee in een stroom muziek, beelden en verhalen. We vertellen over de migratie anno 247 voor Christus én anno 2024. Er dreigt een oorlog uit te breken. Pure chaos. Tot net uit die chaos de mooiste scène ontstaat waarin alles en iedereen samenwerkt. Ik wil een breed publiek bereiken. Misschien moeten we eens op een festivalweide spelen? Die van Pukkelpop lijkt me perfect. (lacht)