Cherish Menzo bouwt verder op Frankenstein: ‘Ik wilde dieper ingaan op het monsterlijke’

Frank van Cherish Menzo is een performance die flikkert als een oude horrorfilm.

De in Brussel en Amsterdam wonende Cherish Menzo (1988) is een van de artistieke leiders van Grip, de dansorganisatie die choreograaf Jan Martens in 2014 in Antwerpen oprichtte. Menzo zette zichzelf op de kaart met Jezebel (2019) en Darkmatter (2022), twee ijzersterke performances waarin ze vooroordelen over (zwarte) lichamen ontrafelt. Met Frank vormen deze producties nu een afgeronde trilogie.

‘We are in an alien world. Only awkward movement is possible.’ Dat citaat van de Nigeriaanse filosoof Bayo Akomolafe is op je site een soort motto van Frank. Waarom?

Cherish Menzo: Dat was de eerste zin die ik aan mijn drie geweldige dansers voorlegde. Frank is geworteld in de twee vorige creaties. In Jezebel ontworstelt een vrouw zich aan de stereotiepe seksualisering van vrouwen in hiphopvideo’s uit de jaren negentig. In Darkmatter gebruiken Camilo Mejía Cortés en ik de chopped and screwed-methode – een remixtechniek in hiphop die het tempo van de muziek sterk vertraagd – om de typische perceptie van een zwart lichaam te doorbreken. Telkens werkte ik met vervorming en vervreemding. Ik herkende vaak iets monsterlijks in onze bewegingen. Daar wilde ik dieper op ingaan, en zo ontstond Frank. De titel verwijst naar Mary Shelleys Frankenstein, een van de vele bouwstenen van de voorstelling. Net als flikkerende horrorfilms.

Is je reis naar Suriname, eind 2024, ook zo’n bouwsteen?

Menzo: Ja. Tijdens die prachtige reis, die ik met mijn tante maakte, volgde ik percussieworkshops. Die workshops en de zogeheten kawina-muziek van de Surinaamse artieste Anne Goedhart vormen de basis van de soundscape die onze geluidsartieste Maria Muehombo heeft gecomponeerd. Kawina is verbonden met de winti-religie, een religie die ontstond onder de tot slaaf gemaakte mensen in Suriname – gedemoniseerd onder het Nederlandse koloniale bewind – en is geworteld in andere, West-Afrikaanse religies.

Zullen we een ritueel meemaken?

Menzo: Je zal een vreemde parade zien. De performers dragen regenjassen, als een manier om anoniem te zijn. Om de apocalyps te overleven. Of om een niet-monsterlijk monster te zijn, zoals tijdens het Caribisch carnaval. Frank wordt een trip en een clash tussen ideeën over wat monsterlijk is, over wie we waarom demoniseren en wanneer. Want we zijn allemaal medeplichtig.