‘Parkplatz’ is een cadeautje, dankzij de chemie tussen Robrecht Vanden Thoren en Titus De Voogdt

In 2008 speelden Robrecht Vanden Thoren en Titus De Voogdt de heerlijke voorstelling Altijd Prijs. Anno 2024 snakten naar een vers duet? Dus floten ze Johan Heldenbergh bij zich en het resultaat is het knetterende Parkplatz, toneel om van te smullen. Een cadeautje!

Een oude sportwagen – zo eentje waar de klapkoplampen als ontwakende, melancholische ogen uit de motorkap verschijnen – onder een grijs zeil. Dat is het openingsbeeld, en het enige decor naast een paar verrolbare spots.

Titus De Voogdt komt op, gekleed in het uniform van de CEO: los wit hemd, chique zwarte pantalon, zwarte basketschoenen en een regenjas die goedkoop oogt maar duur is. Hij dropt een paar propvolle reistassen in de kofferbak van de auto en begint te ijsberen. Plots rijdt Vanden Thoren op met een hippe elektrische fiets van een duur, milieuvriendelijk merk. Uiteraard horen bij zijn outfit: een hippe fietshelm, hippe fietszak, hippe sneakers aan de voeten, hippe streepjessjaal, hippe Levis-jeans, hippe bril met zware, lichtlauwe montuur en een hip Smartwatch rond de frêle, van nervositeit trillende pols.

Na de eerste seconde voel je, deze mannen liggen elkaar. Als personages én als spelers. De twee spelen een stel broers – Joeri (De Voogdt) en Benoît (Vanden Thoren). Joeri leidt de zaak van hun vader op een zeer succesvolle manier. Benoît is schrijver, na jaren de hoofdredacteur geweest te zijn van een zogeheten kwaliteitskrant. Een tijdje na de dood van hun moeder stuurde Benoît een mail naar Joeri met het verzoek geen contact meer te willen. Daarom nodigt Joeri hem nog een laatste keer uit, in de loods waar de ‘poepauto’ van hun moeder staat.

Een kolkende, crashende, dansante, grappige en uiteindelijk ook erg ontroerende ontmoeting die de onverwoestbare band tussen twee broers zonder een spat zeemzoeterigheid en met veel rock-‘n-roll toont.

Die ontmoeting is een kolkende, crashende, dansante, grappige en uiteindelijk ook erg ontroerende ontmoeting die de onverwoestbare band tussen twee broers zonder een spat zeemzoeterigheid en met veel rock-‘n-roll toont. Ook te zien: het masker dat de twee veertigers dragen, en hoe beide maskers langzaam afbrokkelen door de blik, opmerking of simpelweg het geworstel van de andere broer. De broers stormen door hun jeugd en de misstappen in hun volwassen leven. Ze veroordelen elkaar in stilte. Ze beoordelen elkaar luid ruziemakend of tegelijkertijd pratend – en dat zó goed gespeeld dat het publiek alles perfect kan volgen – én ze vinden elkaar al headbangend op popklassiekers uit hun jeugd, dertig jaargeleden. Uiteindelijk zullen ze thuiskomen bij elkaar, terwijl ze letterlijk én figuurlijk op de grond zitten…

Het drama wordt met gulle porties humor, mopperende Moh joenge!’s en geestige dansscènes (over, in en naast de auto) geserveerd. Dat kan. Want de knetterende chemie tussen beide spelers is onmiskenbaar. Bovendien geeft Heldenberghs secuur opgebouwde tekst de rollercoaster waarop de broers zich bevinden vaart, betekenis én maakt deze herkenbaar. Een klein detail: de twee spelers amuseren zich heel soms net iets te goed waardoor ze in al hun enthousiasme de tederheid net iets te baldadig of snel uit hun spel spelen. Maar dat is weinig meer dan detailkritiek.

Dit is o zo deugddoend, wervelend gespeeld theater over menselijk (durven) zijn. Een cadeautje!

Dit is geen toneel dat de theaterkunst wil heruitvinden. Het is evenmin zwaar politiek theater. Maar dit is o zo deugddoend, wervelend gespeeld theater over menselijk (durven) zijn. En hoe moeilijk én broodnodig dat is. Daardoor is Parkplatz twee uur genieten voor spelers, én publiek. Een cadeautje!