Maxim Storms en Lobke Leirens openden Theater Aan Zee 2017 met een mimetragedie. Zij spelen in ‘Another One’ een koppel dat de gevange is van hun stokoude liefde waarin pijn de norm van het zijn is geworden…
The Play = Another One
Gezelschap = Maxim Storms en Lobke Leirens
In een zin = Een intrigerend gespeeld kleinood over willen overleven als de liefde meer pijn dan deugd doet.
Hoogtepunt = De sla-je-partner-al-molenwiekend-met-je-armen-scène…
Quote = ‘If you break my heart, I will break yours too’
Meer info: http://maximstorms.weebly.com/another-one.html . De voorstelling is nog te zien tijdens Het Theaterfestival: www.theaterfestival.be
Mep! Knal! Mep! Knal! Mep! Knal! Mep! Knal! Mep! Knalo! MEP! KNAL! ‘Another one?’, vraagt Lobke Leirens nadat ze, al molenwiekend met haar armen, Maxim Storms’ beide kaken elegant maar kordaat aftroggelde (elke kaak gaf een iets ander geluid). ‘Yes, please’, antwoord deze beleefd. En we zijn weer vertrokken voor een knallend rondje meppen… Storms en Leirens tonen in Another One dat liefde – de verweerde variant ervan, tussen twee oudere mensen die bewegen met de souplesse van een houten pop – een slagkrachtig werkwoord is. ‘Liefde is mekaar altijd pijn mogen doen’, lijkt de baseline van hun stuk.
Bizar, vindt u? Dan hebt u hun debuutstuk nooit aan den lijve ondervonden. In 2014 reden ze in Krocht de toeschouwers van Theater Aan Zee rond in een zelfgetimmerde, stinkende doolhof vol zombies, meelwormen en aarde. Neen, plezant was dat niet. Maar het verraadde wel de fascinatie van het duo voor de donkerte en het smerige.
Op melancholische John Cage-muziek (véél violen, een beetje piano) voltrekken de twee acteurs een houterige paringsdans die ontaardt in afranselen, omhelzen, kaarten, vreten en … spreken.
Die fascinatie puren ze verder uit in Another One. Als twee in fletse lompen gehulde karikatuurtjes strompelt het duo de witte, kale speelvloer op. Leirens draagt een bruine bontmuts, een bruin tweedjasje-met-gesp, een grijs rokje, bruine nylonkousen én bruine laarsjes die met bruin bont zijn afgeboord. Storms hult zich in grauwe kleuren: een bruine, pluizige bontmuts (of pruik?) en dan een eenvoudige grijze broek, blauw overhemd en donker jasje. Terwijl melancholische, minimalistische John Cage-muziek (véél violen, een beetje piano) klinkt, voltrekken de twee een houterige, aarzelende paringsdans die ontaardt in afranselen, omhelzen, kaarten, vreten en … spreken.
Het rakende is dat ze als ‘gekke oudjes’ bewegen maar zich nooit bezondigen aan ‘uitlachtheater’. Je lijkt te kijken naar een bewegende graphic novel waarin de vorm zo grijs en grauw is gemaakt als de liefde tussen de twee personages. Een omhelzing volgt op een partijtje rammen. Na een spelletje kaarten volgt een tedere aanraking. Sommige momenten zijn zo bevreemdend dat ze vooral absurd en nietszeggend zijn. Toch blijf je geboeid door deze ‘scenes uit een stokoude liefdesrelatie’ waar de tederheid zoch vooral verstopt in de stiltes tussen het ranselen, in de houterige aanrakingen, in de kleine lachjes en in de zuchtjes tijdens het ‘nagesprek’ (dat deel uitmaakt van de voorstelling).
Hoe? Wat? Nagesprek? Sorry, meer zeggen we niet. Behalve nog dat Storms en Leirens hier een stuk neerzetten waarin ze hun fascinatie voor het duistere gewiekst vertalen naar verrassende mime (en deze discipline zo nieuw leven inblazen) en daarbij volledig loos gaan in beweging, mimiek en kostuums. Het resultaat is een intrigerend gespeeld kleinood over willen overleven als de liefde meer pijn dan deugd doet. Mep. KNAL!
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
ANOTHER ONE – Maxim Storms / Lobke Leirens from Maxim Storms on Vimeo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
