Regisseurs (en spelers) Stijn Van Opstal en Tom Dewispelaere verknipten Tony Kushners zeven uur durende stuk ‘Angels in America’ tot vier uur stomend theater over jezelf respecteren, je moeder eren en sterven als een catwalkmodel.
‘Jij liever dan ik’, was de opmerking van een collega aan wie ik vertelde dat ik klaar was voor vier uur theater. Begrijpelijk, al boezemde het regieduo Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal ons voldoende vertrouwen in om vol goede moed een zitje te zoeken tussen podium en catwalk. De twee onverbeterlijke speelbeesten zochten na het succes dat ze twee jaar geleden oogstten met Risjaar Drei een stuk met veel ‘speelvlees’ aan. Zo kwamen ze uit bij Angels in America, de klassieker die Tony Kushner in 1991 op de wereld losliet. Het stuk buigt zich over de woelige jaren tachtig waarin niet alleen de aids-epidemie, maar ook sjoemelende rechtbanken en machthebbers paniek zaaiden.
Dewispelaere en Van Opstal bewerkten het zeven uur durende stuk met een bevlogen pen tot een vier uur durende trip. Trip, juist. Wellicht stond dat woord ook in koeien van letters op het moodboard tijdens de eerste lezing en de eerste repetities. De acht acteurs spelen in elk geval alsof minister Jan Jambon elk moment de bulldozer, en niet de kaasschaaf, zal bovenhalen.
De acteurs spelen alsof Vlaams Minister van Cultuur Jan Jambon elk moment de bulldozer, en niet de kaasschaaf, zal bovenhalen.
De spelers, met vooral Peter Van den Begin (als Roy Cohn), Evelien Bosmans (als engel en dokter), Lucas Smolders (als Prior Walter) en het jonge talent Tijmen Govaerts (als Joe Pitt) in heerlijk grootse doen, staan krachtig op de scène, maar glijden, kruipen en dansen er evengoed over. Het maakt allemaal dat we ons in geen enkele seconde van die vier uur hebben verveeld. Dat is natuurlijk ook te danken aan de regisseurs Dewispelaere en Van Opstal, die de scènes soms achter elkaar, maar vaak ook naast elkaar plaatsen.
Een uitstekende vondst is de catwalk naar de zaal, die de band met het publiek versterkt en een geweldig visueel hulpmiddel is om de dood van de personages te kunnen verbeelden. Zo danst Smolders naar de hemel en flaneert Bosmans als engel tussen de twee werelden in een zwart latexpak. Hele levens voltrekken zich voor je ogen terwijl Govaerts als Joe Pitt strijdt om zichzelf te uiten en zijn vrouw zichzelf verliest in waanzin. Ook die rol wordt prachtig ingevuld door Sanne Samina Hanssen.
Na vier uur toneel ben je niet murw geslagen, maar kijk je met bewondering naar die acteurs die dit voor elkaar kregen.
Na vier uur toneel ben je niet murw geslagen, maar kijk je met bewondering naar de acteurs die dit voor elkaar kregen. Met bewondering én met een tikkeltje spijt. Spijt omdat de trip gedaan is én omdat die trip niet af en toe wat vertraagde om wat meer de tijd te nemen zodat er in sommige meer ruimte was om het publiek net iets dieper te raken. Nu wordt er rakelings langs de emoties gescheerd. Enkel de dood van Cohn, terwijl zijn moeder toekijkt, raakt echt. Waarom? Omdat de geweldige Peter Van den Begin als geen ander weet hoe hij kolder aan een krakend hart moet haken. Maar nog niet alle acteurs kunnen dat. En dan moet een regisseur met geweldiger vondsten opdraven dan gewoon vier uur lang het gaspedaal indrukken.
Angels in America reist nog tot 22 februari 2020 door Vlaanderen en Nederland. www.toneelhuis.be
4801.0480Angels in America – Teaserhttps://www.youtube.com/https://i.ytimg.com/vi/LYXPHAzk5SI/hqdefault.jpgTONEELHUISvideohttps://www.youtube.com/user/toneelhuisYouTube270
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
