‘Als er per se een partijlabel op Wouter Deprezs voorstelling moet worden geplakt, zou het CD&V zijn’

Is Wouter Deprez eigenlijk wel links?

Han Solo leeft. Meer nog, het rechtse typetje van komiek Han Coucke treedt nog altijd op. In De Standaard werd hij er zelfs uitgebreid over geïnterviewd. Coucke werd gevraagd waarom er geen rechtse comedians zijn. ‘Heel de cultuursector is links, dus veel optredens zou hij niet krijgen’, was zijn repliek. Het was de kop boven het stuk. Klinkt goed, heb ik zelf ook weleens geschreven.

Maar gaat dat ook op voor comedians? Worden er alleen maar ter linkerzijde grappen gemaakt? Michael Van Peel doet dat tot vervelens toe, maar wat is er precies links aan de humor van Philippe Geubels? Ik heb de man nog nooit een politieke grap weten maken, en het zou mij hooglijk verbazen als zijn oeuvre over vrouwen, seks en relaties beter valt bij een links dan bij een rechts publiek. Zo zijn er gelukkig nog wel namen te bedenken. Hans Teeuwen, ook in Vlaanderen populair, is zonder de minste twijfel rechts.

Of neem Wouter Deprez. Ik zag vorige week zijn nieuwste, Levend & Vers. In het universum dat Deprez daarin schetst, lopen maar enkele personages rond: zijn kinderen, waar hij bij momenten gek van wordt, zijn vrouw, die ondertussen is genezen van kanker, en zijn ouders. De rode draad doorheen het verhaal is dat hij die ouders wil vertellen dat hij ze graag ziet. Blijkbaar is dat voor West-Vlamingen, zelfs als ze in Gent zijn geraakt, nog altijd een opgave. Een hele voorstelling van tweeënhalf uur – en het was hoegenaamd niet zijn eerste – over zijn familieleven. Is dat links? Nee. Is dat rechts? Ik weet het niet. Het was voor alles kneuterig. De verhaaltjes en anekdotes van Deprez kunnen in ieder geval perfect blijven drijven in de conservatieve grondstroom die door Vlaanderen gutst. Als er per se een partijlabel op Levend & Vers moet worden geplakt, zou het CD&V zijn. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving, nietwaar?

De grootstedelijke, progressieve kosmopoliet die tijdens de voorstelling onverwachts in mij ontwaakte, vond het dood- en doodvervelend. Moest het over de vluchtelingencrisis gaan? Liever niet. Over belastingparadijzen en fiscale concurrentie in Europa? Bespaar het ons, alstublieft. Maar een leven moet toch ietsje complexer zijn om interessant te worden dan het kleinburgerlijke gezinsleventje van de familie Deprez. Dat iemand denkt dat daar genoeg materiaal in zit voor een hele voorstelling, zegt veel over hoe klein zijn wereld is.