Connor Ratliff werd ontslagen door Tom Hanks en maakte er de podcast ‘Dead Eyes’ over

Ontslagen worden door je grote idool Tom Hanks omwille van je ‘dode ogen’: hoe verwerk je dat als acteur? Connor Ratliff maakte er twintig jaar later de geestige podcasthit Dead Eyes over.

De jonge Amerikaanse acteur Connor Ratliff woonde en werkte in Engeland toen hij slaagde voor een auditie die hem een onbeduidend rolletje in de miniserie Band of Brothers (2001) opleverde. Ware het niet dat medebedenker en -maker Tom Hanks hem op het allerlaatste moment toch de laan uit stuurde. Omdat hij vond dat Ratliff dode ogen had.

Een bizarre reden. Waarom heb je twee decennia gewacht om iets rond dat voorval te maken?

Connor Ratliff: Als ik dat in 2007 had gedaan – toen ik het acteren had opgegeven en in een boekenwinkel werkte – was het wellicht een deprimerend project geworden. Want ik heb me na die afwijzing een lange tijd mislukt en beschaamd gevoeld. Uiteindelijk kon ik alsnog mijn brood verdienen als acteur en komiek, maar het voorval is me altijd bijgebleven. Toen ik enkele jaren geleden bij een productiebedrijf voorstellen voor grappige podcasts mocht aandragen, leek het me wel leuk om het populaire genre van de onderzoekspodcast te gebruiken voor een mysterie waarvan werkelijk niemand wakker ligt. (grijnst) Toch is mijn ambitie met Dead Eyes heel verheven: om na al die jaren van Tom Hanks persoonlijk een antwoord te krijgen op het raadsel waarom hij mij afkeurde omwille van mijn zogenaamde dode ogen.

In afwachting van die verklaring ben je onlangs aan een derde seizoen begonnen. Wat erop wijst dat Dead Eyes niet staat of valt met Hanks’ respons alleen.

Ratliff: Het was mijn grootste angst dat de entourage van Tom Hanks mij na de eerste aflevering al zou contacteren om de zaak voor eens en altijd uit te klaren. (lacht) Ik wilde het mysterie traag uitspitten. In die zin was het een voordeel dat mijn ervaring met Band of Brothers twintig jaar oud is: wie er toen bij was, heeft er wazige of zelfs tegenstrijdige herinneringen aan. Daarnaast wilde ik dat het een positieve, grappige serie werd over rechtkrabbelen. Iedereen piekert wel eens over iets dat niet is uitgedraaid zoals gehoopt. Daarom praat ik met regisseurs, scenaristen en andere acteurs over hún tegenslagen. Het uitgangspunt van Dead Eyes is puur narcisme, en daar putten we veel humor uit. Maar ik richt de focus ook graag weg van mezelf.

De slotaflevering van seizoen twee werd een verrassend eerbetoon aan John Zielinski, de soldaat die jij in Band of Brothers had moeten spelen en die net als de andere personages echt heeft bestaan.

Ratliff: Dat was de ultieme ‘ not about me‘-aflevering. Op het einde lieten we Adam Sims, de acteur die mijn plaats uiteindelijk heeft ingenomen, Zielinski’s overlijdensbericht uit 1980 voorlezen. Dat vond ik een heel ontroerend moment. Als er ooit een blu-ray-verjaardagsbox van Band of Brothers uitkomt, zou die aflevering een mooie bonus kunnen zijn.

Ondanks het feit dat hij je heeft laten ontslaan – want dat deed hij niet zelf – heb je Tom Hanks nooit iets kwalijk genomen.

Ratliff: Nee. Ik was en blijf een grote fan. Het was een verwoestende ervaring, dat wel: de enige keer dat ik mijn idool mocht ontmoeten, was om te vernemen dat we uiteindelijk níét zouden samenwerken. Amper enkele maanden later kwam Cast Away uit, maar toch kon ik niet wachten om die film te gaan bekijken. (lacht) Ik vond hem als kind al hilarisch in de sitcom Bosom Buddies. Ook Splash, een van de weinige films die ik als jongetje in de zalen heb gezien, vond ik geweldig. De manier waarop hij de zin ‘ I am not a fish!‘ declareert – wanneer hij met zijn handen voor zijn genitaliën in een watertank zit terwijl hij onderzocht wordt op zeemeerminachtige eigenschappen – maakt hem voor mij een van de grappigste mensen op deze planeet.

Door het succes van je podcast is het onwaarschijnlijk dat Hanks’ entourage hem er nog niets over heeft verteld. Heb je via officieuze kanalen al opgevangen wat hij ervan denkt?

Ratliff: Nee. Waaruit ik begrijp dat hij de show waarschijnlijk ook niet vervelend vindt. Mocht dat wel zo zijn, dan stop ik er meteen mee. Dan is de lol eraf. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik over vijf minuten iets van hem hoor. Of over vijf jaar, of nooit. In afwachting daarvan moet je wel een goede podcast blijven maken. In die zin heeft Dead Eyes niet één, maar vele prioriteiten. Het gaat om de reis, niet de aankomst. Zolang we goede invalshoeken en verhalen kunnen brengen, zitten we goed. Veel luisteraars hopen zelfs dat we Tom Hanks nooit zullen bereiken. Uiteraard is het mijn grote wens dat hij mij op een dag opbelt. Maar liever niet morgen. (lacht)