Tien miljoen. Zo veel exemplaren van Tears of the Kingdom gingen de eerste drie dagen na de release over de toonbank, waardoor het meteen de best verkochte game van de franchise werd. In de maanden daarop werd het nog eens 9,5 miljoen keer verkocht. Dat is héél veel voor een spel dat op zich erg nerdy en best moeilijk is. Zes jaar na de laatste Zelda-game, het baanbrekende Breath of the Wild, stonden de verwachtingen dan ook hooggespannen.
In Tears of the Kingdom moet Link het opnemen tegen Ganondorf, een schurk die het koninkrijk Hyrule opbreekt in drie lagen: de lucht, het land en de dieptes. Maar zodra Link zijn eerste zwaard vastpakt, vergeet je dat er überhaupt een plot is. Net zoals Breath of the Wild is Tears of the Kingdom een open-worldgame waar je als speler helemaal vrij bent om je eigen pad uit te stippelen. Alleen slaagt ontwikkelaar Nintendo daar deze keer nog beter in.
Dat heeft de game vooral te danken aan Links nieuwe tool, waarmee hij de meest uiteenlopende objecten aan elkaar kan kleven. Je kunt de ultrahand nog het best vergelijken met een soort superlijm voor megalomane knutselprojecten. In de vier uur durende tutorialfase leer je van drie boomstronken een vlot te maken. Later volgen luchtballonnen, springplanken, bruggen, wagens of vliegende voertuigen met lasers. Als je het kan bedenken, kan je het maken, zolang je de wetten van de fysica respecteert. Ter illustratie: ontdekken dat je niet noodzakelijk in de lucht gekatapulteerd wordt als je een bom onder een lange houten plank legt, was een harde les.
Die vernuftige hand zorgt er bovendien voor dat er nooit één juiste oplossing is voor de puzzels in Tears of the Kingdom. En er zijn veel puzzels. Verspreid over Hyrule zijn er 152 tombes, 1000 Korok-zaden, negen dorpen en 147 grotten die je mag, maar zelden moet, vinden. Je kan meteen op zoek gaan naar prinses Zelda (die wederom zoek is). Of je kan een kleindochter kaas leren maken, een vrouw met een gekke hoed aan de macht helpen in het dorpje Hateno, het gedrogeerde volk van Goron City doen afkicken van rock roast of – zoals we iemand online zagen doen – het Paard van Troje nabouwen met multiplexplaten. Gewoon, voor de lol.
Na honderd uur spelen heb ik Ganondorf nog niet verslaan. Ik betwijfel of ik dat ooit zal doen. Maar razend door de velden in mijn zelfgebouwde pantserwagen, met een verse pizza met Hateno-kaas in mijn rugzak en een rotisseriekippetje aan mijn Master Sword geplakt, voel ik me toch een beetje onoverwinnelijk.
