Er beweegt weer wat in Brugge. Tien dagen lang pakt het December Dance-festival uit met een handvol premières en al eerder gesmaakt werk, onder meer van beeldend kunstenares en choreografe Miet Warlop.
Miet Warlop: Normaal gebruik ik in mijn stukken veel sculpturen en props – heel technisch: het ene ontploft, het andere komt uit zichzelf aanrijden – maar bij Ghost Writer and the Broken Hand Break draait het hoofdzakelijk om de beweging van de performers: mezelf, Pieter De Meester en Wietse Tanghe. We draaien als derwisjen, waarbij naast het fysieke aspect de hyperfocus belangrijk is. Je stelt jezelf gerust zo: alles is oké, ik sta op twee benen – een mentale techniek die vandaag heel nuttig kan zijn. We maken ook muziek, een nieuwe factor in mijn werk. Uit het stuk hebben we vier nummers op een maxi gezet die ik met Pieter en Raimundas Malasauskas heb geschreven.
Blij eens iemand te hebben getroffen die het Beastie Boys Book ook zo geweldig vindt.
Warlop: Ik vond het mooi hoe Ad-Rock en Mike D schrijven over de gestorven MCA, hoe uitzonderlijk hun ontmoeting en hun vriendschap waren, dat ze dat nu helemaal beseffen maar op die momenten zelf zelden naar waarde hebben geschat. Het Beastie Boys Book heeft me doen doordenken over wat de mensen met wie ik werk voor mij betekenen. Echt een goed boek, zoals het is samengesteld en geschreven en je meeneemt naar een tijd waarin de muziek nog een lijfelijk in plaats van een virtueel karakter had. Er is een passage over de ongemakken van rondlopen met cassettes in je spannende jeansbroek, de intensiteit en obsessie van muziek op die dingen te zetten en ze uit te wisselen. Geweldig, die collectieve energie.
Welke dansvoorstelling vond je het afgelopen jaar zelf buitengewoon?
Warlop:Bright Days van Groupe Pluton. Je ziet twee naakte dansers die met grote ogen allerlei nogal debiele bewegingen maken, zoals trekpoppen. Vooraan zit iemand dwarsfluit te spelen, een instrument waarvan je denkt: dit wil ik echt niet horen. Maar toch is het stuk mij bijgebleven. Omdat het zo supersimpel is, en omdat maakster Manah Depauw meer een gevoel dan een verhaal wil neerzetten – de pure sensaties bij mensen die zien hoe hun lijf in een ruimte beweegt. Het doet me denken aan de minimale techno van Thomas Brinkmann waar ik soms naar luister: zo eenvoudig dat het grappig en absurd wordt.
Je houdt van eenvoud?
Warlop: Het tegenovergestelde mag ook. Mijn lief raadde mij in het kader van een idee voor een volgende performance Sickboyaan. Die maakt breakcore en happy hardcore waar je gewoon niet naar kúnt luisteren. Alsof je uit duizend films één frame plukt en die allemaal random achter elkaar afspeelt. Een bom van referenties en muzikale info, meer geluidssculptuur dan muziek eigenlijk, zo maximaal dat je het al rap moet afzetten om erover na te denken. Verder ben ik een fan van het Stroom-label van Ziggy Devriendt, dat allerlei aparte dingen heruitbrengt. Zo heb ik hier de leuke plaat Tropisch verlangenvan Cybe liggen, waarop zowel Thaise molam staat als, euh, iets met mondharp uit Bali. (lacht) Heel tof.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
