Back to the nineties met deze rekwisieten uit de nostalgische expo in Huis van Alijn

Ninetieskids kunnen vanaf deze week hun nostalgische hartje ophalen in de expo 90’s in het Gentse Huis van Alijn. Onze vijf favoriete herinneringen uit de collectie.

De Game Boy (1989)

De eerste PlayStation. De release van Sonic the Hedgehog, Grand Theft Auto en Tony Hawk’s Pro Skater. De opkomst van onlinegaming. De nineties waren absolute hoogdagen voor gamers, maar het bijzonderste hebbeding verscheen al aan de vooravond van het decennium: Nintendo’s allereerste Game Boy, ontworpen door Gunpei Yokoi en zijn team en in de volksmond ook wel bekend als ‘de grijze baksteen’. Niet de eerste draagbare console met verwisselbare spelletjes, maar wel het exemplaar dat zich in ons collectief geheugen nestelde. Toegegeven: de Game Boy was onhandig groot en verdroeg uitsluitend grijze graphics die alleen te zien waren bij helder daglicht, maar hij was razend populair en relatief betaalbaar, ging lang mee dankzij vier AA-batterijen, verkleinde de genderkloof onder gamers door ook massaal meisjes aan te spreken, effende het pad naar de Switch en populariseerde Tetris. (Onrechtstreeks heeft Ben Crabbé dus zijn tv-carrière te danken aan de Game Boy.)

De Furby (1998)

Toen uitvinder Dave Hampton voor het eerst een Tamagotchi, dat andere rare nephuisdier uit de nineties, zag, merkte hij één groot gebrek op: een sleutelhanger is weinig aaibaar. Enter de Furby, een harige robot die eruitziet als een kruising tussen een uil, een hamster en een gremlin, zijn eigen brabbeltaaltje spreekt, voortdurend om aandacht smeekt en om de een of andere geschifte reden geen uit-knop heeft. Het stuk speelgoed werd eind 1998 gelanceerd, net op tijd voor de feestdagen. Met andere woorden: wie na de kerstvakantie zonder Furby op de speelplaats verscheen, zag zijn credibiliteit pijlsnel naar beneden gaan. In zijn eerste drie levensjaren gingen er veertig miljoen Furby’s over de toonbank. De hype duurde evenwel niet lang. Deels omdat er hipper speelgoed op de markt kwam, maar ook omdat intussen het een en ander duidelijk was geworden. Furby’s zijn niet schattig. Furby’s zijn fucked-up. Een hele generatie groeide op met Furby-trauma’s, de Amerikaanse inlichtingendienst NSA bande het speelgoed uit haar kantoren uit angst voor spionage en op het internet circuleren nog steeds verhalen over Furby’s die zonder batterijen ’s nachts ‘feed me!’ schreeuwen en vaders die uit pure wanhoop exemplaren in hun garage doodknuppelen. Opgroeien in de nineties was intens.

Windows 95 (1995)

Vandaag ziet Windows 95 er misschien nogal knullig uit, maar in de zomer van 1995 was het nieuwe besturingssysteem van Microsoft dé must-have onder technologiefans. Mensen stonden urenlang in de rij voor hun exemplaar, Jay Leno, Jennifer Aniston en Matthew Perry werden ingeschakeld om promo te voeren, het Empire State Building hulde zich in de kleuren van Microsoft, Brian Eno componeerde het opstartgeluidje en Start Me Up van The Rolling Stones werd als officieel anthem aangeschaft. (De beelden van Bill Gates en Steve Ballmer die hun beste dad moves bovenhalen en met volle overtuiging uit het ritme klappen, staan bijna dertig jaar later nog steeds op ons netvlies gebrand.) In één week tijd verkocht Microsoft zeven miljoen stuks van Windows 95. Bovendien hebt u er meer aan te danken dan u denkt: Windows 95 introduceerde de startknop, het startmenu, de taakbalk, de portaalwebsite MSN en helaas ook Internet Explorer. Al moest u daarvoor eerst op lawaaierige wijze met een modem inbellen. Tijden!

De Buffalo (1995)

Oorspronkelijk specialiseerde het gelijknamige schoenenmerk zich vooral in Mexicaanse cowboybotten, maar in 1995 was het toe aan iets nieuws en lanceerde het de Buffalo 1310-2, een soort experimentele sneaker met een uit de kluiten gewassen zool die aanvankelijk niet meer dan een bizarre kanttekening in de schoengeschiedenis leek te worden. Tot de stylist van de Spice Girls per ongeluk een paar spotte, de Buffalo uitgroeide tot het vaste schoeisel van de girlband, zowat elke tiener plots tien centimeter groter werd en ook de goths, de ravers en de marina’s fan werden. Buffalo’s vlogen aan zo’n waanzinnig tempo de deur uit dat de fabrikant nauwelijks nog kon volgen. Nadien werden de platformschoenen jarenlang met enige gruwel beschouwd als een collectieve modeblunder en verbannen uit kleerkasten, maar aangezien alles uit de nineties werd gerehabiliteerd, werd het model in 2018 heruitgebracht. Met een wachtlijst tot gevolg.

Opium (1997)

De girlband, niet de drugs. In de nineties veroverden girl- en boybands zoals de Spice Girls, de Backstreet Boys en ’N Sync de hitlijsten, en dus sprong ook Vlaanderen op de kar, zoals te zien in de expo. Op z’n Vlaams, weliswaar: met Nederlandstalige bangers (Get Ready!), luie bandnamen (Boysband), a-capellaknoorknapen (Voice Male) en angstaanjagende covers van kinderliedjes (En Zo). En met Opium, de girlband van Joyce De Troch, Inge Moerenhout en Katia Alens die ook klínkt als een samenraapsel van willekeurige BV’s. In de zomer van 1998 scoorden ze hun eerste hit met de zwoele parlandosong Doe me goed. Hun grootste hit werd dan weer Een vrouw, een nummer dat ‘Jezebel’ deed rijmen op ‘hete del’ en enkele jaren geleden werd afgestoft door #LikeMe. Nadat De Troch ermee gestopt was, probeerden ze het nog even met vervangster Saritha Sadloe en een Engelstalig album (waarvan één nummer blijkbaar Nuclear Fusion Song heet), maar in 2001 trok de groep er definitief de stekker uit, op een eenmalige Tien om te zien-reünie vorig jaar na. Opium voor het VTM-volk.