Zelfs wie niet geplaagd wordt door een kinderwens, laat zich meeslepen door ‘Het enige kind’ van Guadalupe Nettel

Een kinderwens splijt een vrouwenvriendschap in twee.

Alina en Laura, twee Mexicaanse dertigers, hebben een feministisch pact gesloten: ze zullen nooit kinderen krijgen. Aan logische argumenten geen gebrek. Baby’s plegen een aanslag op je lichaam. Van ochtendmisselijkheid tot tepelkloven: het is de vrouw die gefolterd wordt, het is de vrouw die machteloos moet toekijken hoe haar carrière gefnuikt wordt en een paar jaar lang mag genieten van slaapdeprivatie terwijl haar borsten worden leeggezogen.

Zeg ook maar dag aan je seksleven en aan je fysieke vrijheid: omdat crèches zo schaars en duur zijn, moet je wel huisvrouw worden – mannen verdienen in Mexico sowieso meer, dus is het maar logisch dat zij uit werken gaan – en jij aan de haard gekluisterd bent, flesjes geeft, truitjes breit. Baby’s zijn daarenboven geldverslindende machines: minstens achttien jaar moet je die opgroeiende vleeshopen van brood en bed voorzien. En onze aardbol kreunt nu al onder de overbevolking, is het niet gewoon ethischer en ecologischer om een kansarm kind te adopteren?

Centrale zin: Als je naar een slapende baby kijkt, aanschouw je de kwetsbaarheid van de mens.

O, maar je krijgt er zo veel liefde van terug. Tja, dat valt nog te bezien. Laura ziet hoe haar buurvrouw Doris bijna ten onder gaat aan haar opstandige zoon Nicolás. Niet zelden vliegen er borden door Doris’ armoedige appartement. Eerst wordt Laura gek van het lawaai – ze moet een proefschrift maken – later schiet ze haar buur zusterlijk te hulp. Even met Nicolás naar het park, even een ijsje eten. Laura haat kinderen niet, ze wil gewoon een zelfstandige vrouw zijn. Net als Alina.

Tot de biologische klok Alina’s weerstand breekt: het verlangen naar een kind overspoelt haar. Eerst weigert haar lichaam zwanger te worden, maar dankzij de wetenschap kan ze plots toch een kloppend hartje ontwaren op de echografie. Ook Laura is, ondanks het hoogverraad, blij voor haar vriendin. En dan krijgt Alina een verontrustend telefoontje van haar gynaecoloog: het vruchtje groeit niet helemaal naar wens. Een hartverscheurende beslissing dringt zich op.

Zelfs wie niet geplaagd wordt door een kinderwens, laat zich meeslepen door het verhaal van Alina en Laura. Dat is de verdienste van Guadalupe Nettel. De Mexicaanse schrijfster heeft geen grote literaire gebaren nodig om de vele morele dilemma’s in Het enige kind tastbaar te maken. Door haar bijna journalistieke stijl zet ze het drama op scherp en leef je van dag tot dag mee met Alina’s wankele zwangerschap. De laatste jaren worden de winkels overspoeld met drammerige moederboeken. Door Nettels sobere aanpak steekt Het enige kind er met pasgeboren kop en schouders boven uit.