Amir Bachrouri is columnist bij Knack en auteur van Doe maar niet. Dankzij Time to Read gaf hij Charlatan van Zadie Smith een tweede kans. ‘En gelukkig maar.’
We treffen Amir Bachrouri op de trein terwijl hij op weg is naar, jawel, een congres over leesbevordering. Hoe krijg je jongeren weg van het scherm en weer met hun neus in de boeken? Amir Bachrouri bekent dat hij een kind is van zijn generatie: ‘Ja, ik ben een slachtoffer van de swipe-en-scrolldwang: je neemt even je smartphone vast en voor je het weet ben je een half uur kwijt aan TikTok. Anderzijds kan ik me wel goed concentreren, zeker als ik een boek lees. Eens vertrokken, krijg je me niet meer van de pagina’s weggerukt – straks op de terugweg ga ik me in een coupé nestelen en dan moet ik alleen opletten dat ik de eindhalte niet mis.’
Welk boek ligt er nu op je te wachten?
Amir Bachrouri: Bechamel mucho van Dimitri Verhulst. Afgelopen zomer werden we samen geïnterviewd in De Standaard en toen heb ik meteen zijn nieuwe roman gekocht. Ik kies mijn boeken vaak thematisch. Ik raak gefascineerd door een onderwerp en google dan romans die aansluiten bij mijn interesse. Let wel: het moet goed geschreven zijn. Stijl primeert voor mij boven inhoud. Ik studeer rechten, ik krijg al voldoende droge wetteksten onder mijn neus. Ik ben een grote fan van Herman Brusselmans. Zijn boeken gaan zelden ergens over, maar ze zijn heerlijk geschreven.
‘Toen ik er voor het eerst in bladerde, was ik ontgoocheld.’
Hoe is Charlatan je bevallen?
Bachrouri: Toeval wil dat ik Charlatan al een tijd geleden had gekocht nadat ik op Facebook een laaiend enthousiaste recensie heb gelezen. Toen ik er voor het eerst in bladerde, was ik ontgoocheld: ik heb een hekel aan korte hoofdstukken. Zo is Charlatan onderaan de leesstapel beland, maar dankzij Time to Read heb ik Zadie Smith een tweede kans gegeven. En gelukkig maar. Het is zeer goed geschreven, heel gevat en humoristisch, wat je niet meteen zou verwachten van een klassieke historische roman. Smith kijkt met een frisse, kritische blik naar het verleden en dat weet ik altijd te appreciëren in literatuur. Een nieuw perspectief, een veelstemmige benadering, diversiteit, de botsing der ideeën die je blik verruimt. Charlatan deed me denken aan Vertel het iemand van Rachida Lamrabet: net als Smith onthult ze een verborgen geschiedenis, een verhaal dat door de tijd ondergesneeuwd is geraakt.
Toch bespeur ik een kleine aarzeling in je lofrede.
Bachrouri: De historische informatie vond ik soms een struikelblok. Een Brit zal die koloniale geschiedenis beter begrijpen, bij Smith voelde ik me soms een leek. Zo kende ik Jamaica alleen maar van Usain Bolt. Dus wat dat betreft moest ik even bijbenen. Maar dat doet niets af aan de roman. Integendeel: zo heb ik weer wat bijgeleerd. Dus dankjewel, Knack.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
