De feiten
Deze week verschijnt The Philosophy of Modern Song, een bundeling essays neergepend door Bob Dylan waarin hij ‘de valkuilen van makkelijke rijmpjes analyseert, onderzoekt hoe één lettergreep een nummer kan verpesten en uitlegt hoe bluegrass zich verhoudt tot heavy metal’ aan de hand van nummers van onder meer Elvis Costello, Cher, Hank Williams en Nina Simone. Al dan niet bewust zette Dylan ook een minder bekende artiest in de kijker: op de cover van zijn boek staat namelijk een foto van Little Richard, Eddie Cochran en tussen hen in Alis Lesley, een rockabillytiener uit Phoenix die in de fifties even furore maakte als ‘de vrouwelijke Elvis’.
Het is niet moeilijk te begrijpen waar die vergelijking vandaan komt. Alis Lesleys artiestennaam is niet alleen slechts een paar medeklinkers verwijderd van Elvis Presley, ze lijkt met haar strak naar achter gekamde haar, pseudobakkebaarden, androgyne kledij, wilde dansbewegingen en laaghangende gitaar ook een beetje op de King of Rock ’n’ Roll.
Verder is er niet veel geweten over Lesley, al dook The Guardian naar aanleiding van Dylans boek in haar geschiedenis. Ze begon haar carrière in de lokale band The Arizona Stringdusters en brak in 1956 solo door toen ze mocht optreden met bandleider Buddy Morrow. Naar verluidt een memorabele avond, mede doordat ze tijdens een cover van Blue Suede Shoes haar schoenen uit zwierde. ‘Het moest ooit gebeuren: Elvis Presley heeft een vrouwelijke tegenhanger wiens danspasjes ervoor zorgen dat de jongen uit Memphis eruitziet als een Salvation Army-drummer’, aldus een recensent.
Al snel kreeg ze ook complimenten van Elvis zelf en mocht ze in 1957 met Little Richard op tournee door Australië. Datzelfde jaar verscheen haar eerste eigen dubbelsingle He Will Come Back to Me en Heartbreak Harry, door Billboard samengevat als ‘Lesley rijmt op Presley, en dat is de kern van deze schijf’. Het zou ook haar laatste single worden: na enkele jaren touren en een onuitgebrachte opname in Elvis’ befaamde Sun Studio stopte Lesley in 1959, op haar eenentwintigste, met muziek. Mogelijks omdat ze meer dan ‘de vrouwelijke Elvis’ wilde zijn. Misschien omdat de showbizz niet haar ding was, zoals uit interviews bleek. Hoe dan ook: sindsdien zorgde ze voor haar zieke moeder, haalde ze een diploma, werkte ze als opvoeder en missionaris en reisde ze de wereld rond. In 2008 verscheen nog een ep met nooit eerder uitgebrachte nummers, maar net zoals veel van haar vrouwelijke rock-’n-rollcollega’s belandde Lesley grotendeels in de vergetelheid. Tot nu. Niemand weet waarom Dylan haar op zijn cover plaatste, maar het lijkt in elk geval een blijk van erkenning. Beter laat dan nooit.
De trivia
– Niet iedereen was in de fifties fan van rock-’n-roll, en dus ook niet van Alis Lesley. ‘Een kruising tussen het getoeter van een uil tijdens een onweersbui en een tenor die al gorgelend met zijn blote voet op een spijker in de badkamer stapt’, aldus een columnist.
– The Philosophy of Modern Song krijgt een audioversie ingesproken door Dylan zelf, maar ook door onder meer Jeff Bridges, Renée Zellweger, Helen Mirren, Sissy Spacek, Oscar Isaac en Steve Buscemi.
– ‘Modern song’ hoeft u overigens niet te letterlijk te nemen: het recentste nummer dat wordt besproken is Warren Zevons Dirty Life and Times uit 2003.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
