‘The Acme Novelty Date Book 3’ van Chris Ware toont de schetsen van een legende

The Acme Novelty Date Book 3 biedt een intieme blik in het leven van Chris Ware, een van de beste stripauteurs ter wereld.

Als je de beste stripverhalen van de 21^e eeuw op je conto hebt staan, is het niet zo vreemd dat uitgevers zelfs je schetsboeken willen publiceren. Het overkwam de Amerikaanse auteur Chris Ware al toen hij nog maar net zijn eerste baanbrekende boek Jimmy Corrigan uit had. Van de nog veel betere Building Stories en Rusty Brown was nog geen sprake. Toch lagen er na enkele jaren twee volumes van The Acme Novelty Datebook in de winkel, met facsimiles van Wares dagelijkse krabbels, aanzetten, boekdesigns, mopjes en intieme overpeinzingen, die de periode van zijn 19^e tot zijn 35^e levensjaar overspanden.

Bijna twintig jaar later verschijnt nu eindelijk dit derde, volgens Ware laatste deel. Het behandelt vooral de tijd waarin zijn dochter Clara thuis woonde. Zoals andere ouders gevatte uitspraken van hun kroost in notitieboekjes opschrijven, maakte hij er gekribbelde stripjes over. Ware kun je zelden van vrolijkheid beschuldigen, dus in plaats van volop van zijn dochter te genieten, loopt de angst voor het aankomende legenestsyndroom als een rode draad door het boek. Haar jonge jaren brengen hem terug naar zijn eigen kindertijd in het huis van zijn grootmoeder. Ook al erkent hij dat hij toch maar mooi een tentoonstelling in het Centre Pompidou heeft gekregen, toch blijft hij al zijn werk oprecht slecht vinden. Om de haverklap praat hij zichzelf genadeloos de dieperik in. Meer dan eens verkent hij in stripvorm de mogelijkheden van een leven na de dood, zonder daarin echt een oplossing te zien.

Gelukkig wordt zijn aanhoudende geweeklaag overstemd door zijn perfectionistische boekdesign, de prachtige schetsen die hij al dan niet op verplaatsing maakte en de weelderige kopieën van oude prentenboeken en strips, waaronder zelfs een aantal obscure Nederlandse. Het is aandoenlijk hoe iemand die in zijn medium de absolute top heeft bereikt zichzelf zo waardeloos kan vinden. Zij het — gelukkig — niet waardeloos genoeg om ons zijn werk te onthouden.