Ik heb een paar vragen voor je
Rebecca Makkai verkwist haar talent aan een thriller die nooit spannend wordt.
Wie heeft in 1995 Thalia Keith vermoord? Die vraag spookt al decennia door het hoofd van Bodie Kane. Haar kamergenote werd destijds gevonden in het zwembad op de campus van Ganby, een eliteschool in New England. Thalia was een vrolijk meisje dat door haar tienerjaren dartelde. Ja, er waren de gebruikelijke puberdrama’s – een milde eetstoornis, een vage verliefdheid op de muziekleraar, die ene stiekeme joint – maar niets dat een gewelddadige dood voorspelde.
Eerst werd nog aan een ongeval gedacht – misschien had Thalia te veel gedronken, misschien liep een spelletje naaktzwemmen verkeerd af – maar die theorie strookte niet met het rapport van de patholoog: de hoofdwonde kon niet veroorzaakt zijn door een val en haar vlecht raakte niet vanzelf in een zwemlijn verstrengeld. Een fout gelopen poging tot ontvoering? Thalia was van rijke afkomst, maar iedereen op Ganby stamde af van rijke ouders – geld was een onwaarschijnlijk motief.
Al snel wezen alle sporen richting Omar, de zwarte gymleraar die thuis wat wiet kweekte. Hij was die avond in het zwembad, en toen zijn DNA op Thalia’s lichaam werd aangetroffen, was de zaak beklonken, zeker toen hij na een urenlang verhoor ook nog eens een bekentenis aflegde. Later zou hij die bekentenis herroepen – er was geen advocaat bij aanwezig – maar de jury was ervan overtuigd: Omar dealde, Thalia dreigde hem te verklikken of weigerde hem seksuele gunsten, dus verdronk hij het meisje.
Het is zo’n trend aan het worden. Mensen van dingen beschuldigen.
Bodie was niet overtuigd. Jaren later komt ze als professionele podcastmaker een gastcollege geven op Ganby. Samen met haar leerlingen wil ze Omar vrijpleiten want zelf verdenkt ze de hippe muziekleraar. Hij genoot van Thalia’s geflirt, hij geilde op jonge cheerleaders en hij veranderde na het drama van school én naam. Het is 2016, tijd voor gerechtigheid, denkt Bodie. Maar lijdt ze niet aan tunnelvisie? Wat was haar rol in het drama? En is Bodie, met haar persoonlijke problemen en chronische slapeloosheid, wel de meest betrouwbare persoon om een moord te onderzoeken?
Vragen te over in deze doorsneethriller van Rebecca Makkai. De Amerikaanse auteur kan goede geloofsbrieven voorleggen – met Een stralende toekomst, een indringende roman over de aidsepidemie, was ze onder meer genomineerd voor een Pulitzer – maar deze genre-oefening ontgoochelt op elk vlak. Een saaie stoet verdachten, tieners die plots forensische specialisten worden, makke plotwendingen een MeToo-zijspoor dat er een beetje bij hangt, een doffe schrijfstijl: Makkai slentert de geijkte thrillerpaden af en de lezer sloft gelaten mee. Pijnlijk om te zien hoe iemand van haar kaliber haar talent verkwanselt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
