Met ‘Scherven’ schreef Bret Easton Ellis geen vrolijk nieuwjaarskaartje, wel alweer een fraaie roman

Seks, drugs en een maniak met een slagersmes: Bret Easton Ellis schenkt u weer een vrolijk enkeltje richting hel.

Nog één jaar, en dan is het voorbij, die verfoeide schooltijd. Het is 1981, Bret is zeventien en bereid om de poppenkast nog even mee te spelen. Hij behoort tot het coole kliekje van Buckley, de school voor rijkeluiskindjes in Los Angeles. Officieel vormt hij een koppel met Debbie, maar stiekem is hij verliefd op zijn hartsvriendin Susan én op haar vriendje Thom. Daarnaast neukt hij met Ryan, en met Matt, en zelfs met Terry, de vader van Debbie en een filmbons die à la Weinstein jonge knapen in zijn bed lokt in ruil voor een rol.

Zolang als Bret de poppenkast van het high-schoolsprookje in stand houdt, kan het niemand bommen, en au fond is het allemaal materiaal voor die roman die hij wil schrijven, een roman met de werktitel Less than Zero. Tel daar wat wilde feestjes bij, een paar gram coke, wat quaaluudes, de sporadische valium en het tienerleven is best oké.

Centrale zin: Iemand streek langs me en verdween in de mist – het had net zo goed een geest kunnen zijn.

Daar komt verandering in wanneer Robert opduikt, een mysterieuze nieuwkomer die meteen in het hippe cirkeltje wordt opgenomen. Zeer tot ergernis van Bret, die ondertussen ook in de ban is geraakt van de Treiler, een seriemoordenaar die het gemunt heeft op tienermeisjes. Ligt het aan zijn paranoïde schrijversbrein, of is er een verband tussen Robert en de maniak met het slagersmes? Hij lijkt de enige die Robert wantrouwt, en de enige die zich zorgen maakt om de hijgtelefoons en de vermiste huisdieren. Hij is ook de enige die telkens, als bij toeval, op de plaatsen delict belandt.

Zielloze seks, cynisme, een container drugs en een vette knipoog naar zijn held Stephen King: niets nieuws onder de koude zon, maar Ellis levert met Scherven wel een van zijn meest geslaagde romans af. Nieuwe lezers zullen moeten wennen aan zijn wijdlopigheid en detailzucht, maar net in die details schuilt de duivel – tussen alle merknamen en popsongs en filmtitels door dropt Ellis akelige hints die de spanning doeltreffend opdrijven.

Langzaam neemt het enfant terrible van de Amerikaanse literatuur je in een wurggreep en ondertussen schetst hij een nostalgisch beeld van de jaren tachtig, toen adolescenten nog vrij en vrank de wereld konden verkennen, zonder internet, zonder de druk van sociale media en vooral zonder helikopterouders. Criticasters zullen hem ongetwijfeld wit privilege aanwrijven, maar daar heeft de grootmeester lak aan. In Scherven toont hij aan dat niemand veilig is voor de willekeur van het heelal, dat niets je tegen gratuit geweld kan beschermen en dat de dood altijd om de hoek loert. Wie een vrolijk nieuwjaarskaartje verwacht, is bij Ellis alweer aan het verkeerde adres.