Met een klinische blik kijkt Vincenzo Latronico in ‘De Perfecties’ naar onze dwaaltocht door de onlinebeeldenstorm

De perfecties is de ideale roman om mee te pronken op Instagram.

Anna en Tom leiden het perfecte leven. Toch als je hun socials mag geloven. De twee digitale nomaden – ze vinden het zelf een irritante term – zijn vanuit een Zuid-Europees provinciestadje verhuisd naar Berlijn. Daar beschikken ze over een ruim appartement, een paar dure laptops, Scandinavische meubels, een platenspeler en een lampenversterker, een piepklein balkon met korianderplantjes op de reling, een Afghaans tapijt dat ze op een rommelmarkt hebben gescoord en pistachegroene muren met posters van Primavera en Radiohead. Ze hebben een keuken maar die dient vooral om kombucha te brouwen – ze eten meestal buitenshuis of laten een koerier foerageren. Dat hoort zo in het hippe Berlijn. Je gaat op een terrasje zitten met een chai latte en werkt daar. Je bestelt een vegan pecantaart en ’s avonds schuif je aan bij een foodtruck. Wat dat werk precies behelst, kunnen ze zelf moeilijk uitleggen. Iets met content en storytelling en brand awareness. Maar het betaalt goed.

Ze leefden twee levens. Er was de tastbare realiteit, die hen omringde; en er waren de beelden.

In het weekend bezoeken ze tentoonstellingen op geheime locaties en schuiven ze aan bij Berghain. Een lijntje coke, een toefje MDMA, een afterparty in een kelder, soms eens een seksfeestje, hoewel ze daar meestal braaf aan de kant toekijken. In principe zouden ze een open relatie moeten hebben maar daar wagen ze zich niet aan: te veel gedoe en hun seksleven is prima, of toch voldoende om hun relatie in stand te houden.

Het leven van Anna en Tom kun je huren. Wanneer zij op reis vertrekken, kun je hun appartement tijdelijk overnemen. De huur is waanzinnig hoog, maar er zijn voldoende gegadigden die van Berlijn willen proeven. Je zult zien: hun leven is precies zoals op de foto’s.

Of toch bijna. Anna en Tom voelen dat er iets schort. Alleen kunnen ze er de vinger niet op leggen. De vorige generaties hadden nog een wereldoorlog, of konden nog juichen bij de val van de Berlijnse Muur. Zij moeten het doen met een vage klimaatcrisis en vluchtelingenstromen waar ze weinig aan kunnen verhelpen. Misschien moeten ze na al die jaren Berlijn toch eens verkassen. De gentrificatie die ze zelf mee veroorzaakt hebben, begint hen op de zenuwen te werken. Dus gaan ze in op een onlineaanbod om in Lissabon te gaan werken, in een vervallen hotel. Misschien kunnen ze daar hun ware zelf ontdekken?

In 1965 debuteerde Georges Perec met De dingen, een sociologische roman over de opkomst van de consumptiemaatschappij. Bijna zestig jaar later past de Italiaanse auteur Vincenzo Latronico het literaire experiment toe op zijn generatie. Met een klinische blik kijkt hij naar onze dwaaltocht door de onlinebeeldenstorm, naar onze selectieve morele verontwaardiging, naar onze hang naar authenticiteit en likes. De perfecties houdt je een vermakelijke spiegel voor en al leest de reflectie soms pijnlijk, het is de ideale roman om mee te pronken op Instagram. Lekker meta.