Lara Taveirne, Brugges bekendste literaire exportproduct: ‘Lezers zijn soms echte klootzakken’

One book to rule them all: bekende boekenvrienden vertellen over dat ene werk dat ze hen nooit mogen afpakken. Deze week is Vlaamse schrijfster en regisseur Lara Taveirne aan de beurt.

De zon breekt weer door de wolken wanneer Lara Taveirne zich goedlachs op het terras neervlijt. Brugges bekendste literaire exportproduct torst een grote rieten handtas mee met daarin drie boeken: het typoscript van haar nieuwe roman, die na de zomer verschijnt; Rachels rokje, de succesroman van Charlotte Mutsaers en een facsimile-uitgave van Mutsaers’ manuscript.

Eenentwintig was Taveirne toen ze een Gents antiquariaat binnenstapte, vastberaden om inspiratie op te doen voor haar eigen schrijfambities. ‘Veel klassieker krijg je een literaire wensdroom niet: terwijl ik in mijn laatste jaar Germaanse op mijn thesis aan het zwoegen was, schreef ik ook al de eerste versie van wat later De kinderen van Calais zou worden, mijn debuut. Mutsaers’ roman was een openbaring omdat ze het uitgekauwde thema van liefdesverdriet nieuw leven inblies. Haar roman over Rachel Stottermaus – een anagram van haar eigen naam – spot met de conventies: het boek telt geen hoofdstukken maar plooien van een rokje en de tekst wervelt dan ook alle kanten op. Ondanks het feit dat ik de roman meermaals herlezen heb – daarstraks op de trein begon ik er opnieuw in en ik werd meteen weer door haar taal omvergeblazen – kan ik het verhaal onmogelijk navertellen. Het is alsof je een koortsdroom zou willen omschrijven: je schiet telkens tekort. Het zijn vooral de sterke beelden die nazinderen: ik kan geen kerstboom meer optuigen zonder aan Stottermaus te denken. Haar verpletterende liefde voor Douglas is ook gespeend van ironie.

Verliefdheid is zo’n demonische kracht die de hele wereld op haar grondvesten doet daveren, en de dertienjarige Stottermaus laat zich helemaal doordringen van die gevoelsstorm. Ze houdt een dagboek bij en wanneer haar moeder het woord ‘kalverliefde’ over een pagina krabbelt, vereenzelvigt ze zich volledig met een kalf, compleet met vlekken en hoorntjes. Zo overweldigend kan liefde zijn en het siert Mutsaers dat ze geen toegift doet aan het cynisme maar juist op zoek gaat naar originele verwoordingen om die oerkracht te vatten. Sommige zinnen zijn zo mooi dat ik ze geborduurd in een kadertje wil ophangen. Ik heb het boek al meermaals cadeau gedaan maar tot mijn frustratie heeft niemand het ooit uitgelezen. Lezers zijn soms echte klootzakken.’