Karin Slaughter: ‘Als Trump wint, verhuizen we naar Nederland’

Vrouwen zijn nog altijd veel te vaak het slachtoffer van geweld: zo lang als dat niet verandert, blijft Karin Slaughter – goed voor 50 miljoen verkochte boeken wereldwijd – dat in haar thrillers benoemen. ‘Anders zou ik opnieuw medeplichtig zijn.’

Liefst had speciaal agent Will Trent zijn kersverse bruid, collega-speurneus ­Sara Linton, getrakteerd op een trip naar Parijs, maar volgens zijn loonstrookje bij het Georgia Bureau of Investigation (GBI) is dat iets te hoog gegrepen. Dus reizen de tortel­duiven af naar de Appalachen, waar ze ­verwelkomd worden door ­Mercy, een getormenteerde vrouw die de ­afgelegen McAlpine Lodge, een familie­bedrijf, runt.

Will en Sara hebben hun huwelijksreis ruimschoots verdiend. Even ­Atlanta vergeten, de grauwe stad met haar misdaad, corrupte flikken, ­politiek gesjacher en seriemoordenaars. (Als anatoom-patholoog bij het GBI heeft Sara wel voldoende lijken gezien.) Een beetje kanovaren, mountainbiken, een trektocht door de weidse bossen, marshmallows roosteren op het kampvuur… Dat is het luie plan.

Dat lijkt aardig te lukken, ook al was het diner in het resort zeer ongemakkelijk. Blijkbaar zit McAlpine Lodge in slechte papieren en wil de pater ­familias het vakantieoord ­verkopen, zeer tegen de zin van Mercy, die er haar levenswerk van heeft gemaakt. Het eten eindigde in een dronken ­ruzie, en ­volgens Will zaten er onder de ­andere gasten een paar louche figuren. (Al ­begrijpt Will ook dat hij een ­beetje ­paranoïde is: niet achter elke struik schuilt een bijlmoordenaar.)

Met REM in gedachten besluit het koppel te gaan naaktzwemmen in het nabije meer. Ondanks het koude water raken hun lijven snel verhit, maar dan scheurt een luide kreet hun bruidsnacht aan flarden. Even later staan Will en Sara nog druipend van de zwem­partij boven het vermangelde lichaam van Mercy, die nog net kan uitbrengen dat ze haar zoon Jon graag ziet, dat… Het bloed dat uit haar mond gulpt, ­verhindert haar haar zin af te maken.

Aan verdachten geen gebrek: ­jaloerse erfgenamen in overvloed, en Mercy heeft geen onbesproken ver­leden. Ooit kampte ze met een heroïneverslaving, en dan was er nog dat ­fatale verkeersongeluk. Omdat de ­lokale ­sheriff een kluns is, nemen Will en Sara het onderzoek in handen, een onderzoek dat Will niet onberoerd laat – wie is de Jakhals die al jaren door zijn dromen spookt? Heeft hij iets met deze bloederige moord te maken?

○○○

Liefhebbers van nagelbijtende ­spanning hebben aan Waarom we ­logen een flinke kluif: de thriller klokt af op 470 pagina’s. En Karin ­Slaughter wordt niet voor niets de Queen of ­Crime ­genoemd. Haar razendsnelle thrillers zijn ijzingwekkende brein­brekers, ­bulken van de gedegen research en haar protagonisten zijn altijd psychologisch sterk onderbouwd.

Meer en meer charmeert haar werk ook tv-makers. En vice ­versa. ‘Ik ben momenteel bezig aan een ­scenario naar mijn roman De goede dochter (2017). Nu pas begrijp ik een aantal keuzes die scenaristen en ­regisseurs hebben ­gemaakt als ze mijn boeken ­verfilmden.’ Dat zijn dan met name Pieces of Her, een Netflixminireeks van twee jaar geleden met Toni ­Colette (‘vond ik zeer geslaagd’, zegt ­Slaughter), en Will Trent (hier te zien op Disney+), waarvan eind dit jaar al een derde ­seizoen volgt. ‘Ze hebben de ­serie ­minder grimmig gemaakt dan mijn ­romans, maar ik kan ermee leven.’

Het is vooral haar oog voor de slachtoffers dat Slaughters thrillers zo apart maakt, ook nu weer, in ­Waarom we logen. ‘Bij misdaadromans mag je niet vergeten dat het menselijke ­verhalen zijn’, legt ze uit. ‘Ik wil het levens­verhaal van de slachtoffers ­vertellen, liever dan me te verlekkeren op het geweld of op de geniale speurneus die in een vingerknip de dader aanwijst.’

Slaughter spreekt ons toe vanuit haar schrijvershut in Blue Ridge, een bergdorpje in het noorden van ­Georgia. Haar pientere gezicht verdrinkt ­bijna in de achtergrond, een indrukwekkende boekenkast gevuld met ­alle edities van haar boeken. Slaughter verkocht ondertussen wereldwijd – ze wordt uitgegeven in 120 landen – al meer dan 50 miljoen exemplaren van het dertigtal romans dat ze al schreef. En dat verbaast haar nog steeds.

Karin Slaughter: Een paar jaar geleden bezocht ik Sint Maarten, een onooglijk eiland in de Caraïben, en zelfs in de kleine boekhandel daar trof ik mijn werk aan. Zoiets had ik nooit durven te dromen. Het is ook niet gemakkelijk ­geweest – mijn eerste manuscripten werden keer op keer afgewezen. Het vergt veel doorzettingsvermogen en een portie geluk om gepubliceerd te raken, om nog maar te zwijgen van een bestseller scoren. Het succes maakt me trots en nederig tegelijk. Het is ook een groot geschenk gebleken: dankzij mijn boeken heb ik de wereld rondgereisd.

De Caraïben, fijn. En ondertussen mag Will Trent in een koud mistig woud alweer achter een moordenaar aan hollen.

Slaughter: (lacht) Ergens had ik het Sara en Will wel gegund, een zorgeloze huwelijksreis. Helaas voor hen schrijf ik geen liefdesromannetjes. ­Oorspronkelijk wilde ik een soort huis clos schrijven, zo’n speelse misdaad­roman waar Agatha Christie het patent op had, maar toen dook Mercy op en werd het boek veel ­serieuzer. ­Mercy ligt me na aan het hart: ze probeert ­wanhopig te ontsnappen uit een relatie vol huiselijk geweld.

Huiselijk geweld is een vast thema in je thrillers. Heb je er persoonlijk ervaring mee?

Slaughter: Welke vrouw is nog nooit lastiggevallen, aangerand, ­nagefloten of het slachtoffer geworden van ­fysiek of psychisch geweld? Ik ­herinner me hoe we als kind lachten met hoe ­onhandig mijn oma was. De ene keer was ze tegen de kast gelopen, de ­andere keer van de trap gevallen. Een blauw oog, een gebroken pols… wij als kleinkinderen werden verplicht om te zwijgen en mee te stappen in de ­leugen van de klunzige grootmoeder. Pas later besef je: mijn opa ­ranselde haar elke week af. En doordat we moesten zwijgen, werden we medeplichtig gemaakt.

Toen ik debuteerde, vergde het als vrouw moed om die thematiek op de agenda te zetten. Maar de cijfers zijn glashelder: het merendeel van ­geweldsdelicten is misogyn. Zolang daar geen verandering in komt, blijf ik daarover schrijven. Als ik zou weg­kijken, zou ik opnieuw een mededader worden. In zekere zin probeer ik via mijn boeken mijn kinderlijke zwijgen te doorbreken.

De kans is niet onbestaande dat Amerika opnieuw een notoire vrouwenhater als president kiest. Baart je dat zorgen?

Slaughter: It’s a shitshow. Het is niet zozeer Trump die me zorgen baart – hij is een losgeslagen ­egotripper – maar wat hij vertegenwoordigt. Ken je Project 2025? Dat is een ultra­conservatief politiek programma dat de VS om moet vormen tot een autocratie, liefst met Trump als ­dictatoriaal leider. De voorstellen zijn ronduit ­fascistisch, zeker als het over holebirechten en abortus gaat. Ik ben ­lesbisch en voor ons is het duidelijk: als Trump verkozen wordt, verhuizen we. Ik wil niet leven in een land waar extreemrechts onze grondrechten schrapt.

Meen je dat? Zou je dat echt doen?

Slaughter: (bloedserieus) Ja. Dan ­verhuizen we naar Nederland. Ik weet dat Geert Wilders, ook geen ­lieverdje, daar aan de macht komt, maar ik ­vertrouw op de rechtsstaat en het overkoepelende Europese ­project, dat landen bestraft als ­nationale ­wetten tegen de mensenrechten indruisen. In een trumpiaans Amerika, gerund door ministers die Project 2025 ­aanhangen, is niets nog zeker. Dit is een land waar een zittend president grijnzend toekijkt hoe zijn knok­ploegen het Capitool bestormen. Dat zie ik in het bedaagde Nederland nog niet meteen gebeuren. Laat ons ­hopen dat we die ramp kunnen ­afwenden, maar de kans bestaat dat je me vaker in Vlaanderen zult zien.