Snel, het Leven
Een vrouw spurt door het leven en vergeet achterom te kijken. Kan je aan het verleden ontsnappen?
De jaren vijftig: een gouden periode voor de vrouw. Toch? Je hoeft niet uit werken te gaan, je kan gewoon thuisblijven, gezellig bij haard en kroost. Geld krijg je één keer per week in de hand gedrukt door de man des huizes, jij moet enkel zorgen dat het huishoudbudget tot op de centiem klopt. Niemand vraagt om je mening, je hoeft nergens je hoofd over te pijnigen, ook niet over de wereldpolitiek – de Koude Oorlog, Vietnam, de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd… Laat dat maar aan de mannen over. Jouw enige taak: kinderen baren, maar wel liefst een zoon, want wat moet je met meisjes? Je hoeft zelfs niet op je lijn te letten: een korset zorgt ervoor dat je zandloperfiguur te alle tijde behouden blijft, ook al snijden die baleinen diep in je vel en kan je amper ademhalen. Ja, Frankrijk in de jaren vijftig, waarlijk het paradijs voor elke vrouw.
Louise ziet het met lede ogen aan. Zij zal niet worden zoals haar dommige moedertje, zij gaat in Lyon studeren en zal zich bevrijden van het patriarchale juk. Louise leert op de universiteit de boeken van Sartre en de Beauvoir kennen, ze zakt door in jazzbars en laat zich bedwelmen door de vrije liefde – blijkbaar hoef je niet verloofd te zijn om met een man naar bed te gaan.
Centrale zinnen: ‘Het leven is glinsterende oplichterij. Wat echt blijft, is het lijden, de schreeuw, de snede in het vlees.’
Louise ademt de vrijheid in en leert in een rokerig café Johann kennen, een aardige man die medicijnen studeert. Het klikt. Dit zou wel eens de man van haar leven kunnen zijn. Het enige probleem: Johann is een Duitser. In de jaren zestig kijkt iedereen hoopvol naar de toekomst, maar dat wil niet zeggen dat de oorlog vergeten is. Voor de ouders van Louise komt haar keuze bijna neer op landverraad. Ook haar vrienden zijn sceptisch: heeft ze die documentaire niet gezien, over die wandelende lijken in Auschwitz?
Ondanks de kritiek zet Louise door en dan begint haar leven in Duitsland. Zonder het goed te beseffen is ze braaf haar man gevolgd en plots betrapt ze zichzelf: ze is in de val van het burgerlijk bestaan gelopen. Wilde ze dan geen schrijver worden? Waar zijn al die dromen over een wild artistiek leven? Is er nog een weg terug?
Met zevenmijlslaarzen beent de Frans-Duitse schrijver Sylvie Schenk door het leven van Louise. In Snel, het leven schetst ze het portret van een generatie die zich probeert te ontworstelen aan de traditie en het oorlogsverleden. Op zich geen nieuw thema – Schenk is niet de eerste die zich over de erfenis van mei ’68 buigt – maar haar unieke, jachtige stijl brengt deze tranche de vie op een hoger plan. In ijltempo holt de lezer achter Louise aan en zo doet Schenk je nadenken over de vluchtigheid van het leven – een paar ademstoten en daar lonkt het graf al. Snel zijn is de boodschap.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
