Samantha Harvey’s ‘In Orbit’ is het perfecte taalticket richting hogere sferen

In orbit, de roman waarmee Samantha Harvey de Booker Prize won, is een puik geschreven ticket richting de sterren.

Op 28 januari 1986 ontplofte het ruimteveer Challenger voor de ogen van de hele wereld. Door een defecte O-ring lekte er brandstof uit de rechterstuwraket en 73 seconden na de lancering, vlak na de eerste succesvolle rolbeweging, spatte het hele gevaarte in een vuurbol uiteen. Miljarden dollars en zeven mensenlevens gingen in rook op. Onder hen de mediagenieke leerkracht Christa McAuliffe – zij zou kinderen vanuit de ruimte les geven over het heelal en veel scholen zonden de noodlottige lancering dan ook rechtstreeks uit. Nu nog kun je YouTube-filmpjes bekijken van klaslokalen vol enthousiaste leerlingen die met toeters en feesthoedjes ontzet naar een televisiescherm staren.

De ramp temperde het Amerikaanse optimisme in de ruimtevaart, zij het slechts tijdelijk, want tegenwoordig droomt elke techmiljardair opnieuw van een ruimtereis. Elon Musk heeft zijn megalomane vizier zelfs op Mars gericht, een vrijwel onbereikbare en zeer vijandige planeet. De mensheid heeft aan hoogmoedige dromen geen gebrek.

Dat is ook de teneur van In orbit, de korte roman van Samantha Harvey die begin november bekroond werd met de Booker Prize. Harvey volgt een team astronauten dat in een internationaal ruimtestation meteorologische gegevens verzamelt en wetenschappelijke experimenten uitvoert. Minutieus beschrijft ze hun dagen en gedachten. De astronauten zweven volgens een ijzeren discipline rond in nauwe ruimtes, nemen foto’s van een tyfoon die almaar aan kracht wint en onderwerpen muizen aan allerlei testen.

Allemaal dromen ze van thuis, van de kwetsbare aarde waar ze nu in duizelingwekkende vaart omheen cirkelen. Vanuit de ruimte ziet het er allemaal zo fragiel uit, vanuit de ruimte zijn er geen landsgrenzen te bespeuren, vanuit de ruimte lijken de aardse besognes zo banaal. Behalve de zorgwekkende tyfoon en die ene haarfijne barst in een van de capsules hebben de astronauten weinig te rapporteren. Saai mag je het niet noemen, maar toch, ontsnapt aan de zwaartekracht leidt de mens een engelenbestaan.

Het is net die etherische blik die In orbit zo boeiend maakt. Wie zich aan spannende ruimteavonturen verwacht in de stijl van Interstellar, laat In orbit beter links liggen. Harvey focust op de kleine poëtische momenten en uitgebreide natuurbeschrijvingen en bekommert zich amper om een plot. Wel zijn er wat zijsporen met een maanlanding en een verdachte vleesknobbel – verhaallijntjes die losjes in de sterrennevel blijven zweven.

In ruil krijg je zinnen van kristal. Mochten we ooit een nieuwe Voyager lanceren, dan zouden Harvey’s alinea’s zeker op de gouden grammofoonplaat geëtst worden. Wie nog een hoopvol geschenk zoekt voor de donkere kerstdagen, weet dus wat gedaan: In orbit is het perfecte taalticket richting hogere sferen.