In ‘Namiddagen’ tovert Ferdinand Von Schirach banale faits divers om tot sappige, nazinderende verhalen

Met Ferdinand von Schirach als barman wordt zelfs de banaalste avond een avontuur.

‘Er zijn verhalen die je alleen in een hotelbar aan een vreemde kunt vertellen.’ De Duitse schrijver en strafrechtadvocaat Ferdinand von Schirach vat het perfect samen: hotellobby’s lijken verdacht veel op biechtstoelen, maar dan met dry martini’s en jazz. Vreemden raken er aan de praat met vreemden, en altijd is er die erotische belofte: kamers zijn vlakbij en morgen is de liefde alweer uit je leven verdwenen. Maar wat is er intiemer dan geheimen delen?

In zijn nieuwe verhalenbundel Namiddagen reist Von Schirach de wereld rond om lezingen en interviews te geven. Na een theaterpremière in Tokio belandt hij zo oververmoeid op het dakterras van de plaatselijke Park Hyatt, niet toevallig het hotel waar Lost in Translation zich afspeelt. Meer nog: hij heeft exact dezelfde kamer als Bill Murray geboekt. Vlak na de intercontinentale vlucht is hij op bed gaan liggen met Coppola’s film op zijn laptop. Zelfs zonder Scarlett Johansson naast zich blijkt dat een magische ervaring – de verdubbeling knettert in zijn hoofd.

Maar nu zit hij dus alleen in een stampvolle rooftopbar, mijmerend over Goethe en de romans van zelfmoordenaar Yukio Mishima. Bijna dommelt hij in, tot de maître d’hôtel met handenvol excuses aan zijn tafeltje verschijnt: blijkbaar was er een dubbele boeking, het spijt hem enorm. Naast de restaurantmanager staat een elegante vrouw in een mantelpakje, overduidelijk een zakenvrouw. Allison heet ze, en de Amerikaanse vrouw ziet er geen graten in om, zeer tot het genoegen van de manager, het tafeltje met Von Schirach te delen, want wie drinkt nu graag alleen? De lezer verheugt zich al op een sensuele bedscène maar Von Schirach doet niet aan romantische clichés. Hij ontlokt Allison daarentegen een wonderlijke anekdote over een horloge dat ooit nog toebehoorde aan Marlene Dietrich. Amper twaalf pagina’s heeft Von Schirach nodig, maar zijn hotelverhaal bevat genoeg stof voor een hartverscheurend filmscenario.

Niet elk verhaal is een schot in de roos – soms beperkt Von Schirach zich tot een pedante gedachte of een aforisme – maar alleen al voor de spannende thriller die zich afspeelt in hotel La Mamounia in Marrakesh zou je Namiddagen moeten lezen. Ook daar, onder de palmbomen, speelt een uurwerk weer de hoofdrol, alsof Von Schirach de lezer met zijn neus op de levensklok wil drukken: de tijd is kostbaar en tikt genadeloos weg.
Von Schirach is de ideale reisgezel voor wie het lef mankeert om in hotellobby’s vreemdelingen aan te spreken. Met zijn listige vertelstijl – vergeet niet dat hij ooit advocaat was – tovert hij banale faits divers om tot sappige verhalen die nog lang nazinderen.