In ‘Ik Ben Fan’ houdt Sheena Patel de vinger aan de digitale pols

Liefde in tijden van Instagram: Sheena Patel schreef met Ik Ben Fan een nagenoeg perfecte generatieroman.

Roem, dat is wat de jonge schrijfster wil. Erkenning, een voorschot met vijf nullen, jubelende recensies, een shortlist, uitnodigingen voor literaire galafeesten, vertalingen, een eigen hashtag, een blauw vinkje. En o ja: lezers. Nu, dat laatste is bijzaak. Eerst moet je beroemd worden, dan pas kopen mensen je boeken.

Het helpt niet dat de schrijfster een vrouw van kleur is. Zeker, de ­literaire wereld is woke en Londen is een culturele smeltkroes, maar witte mensen hebben nog steeds een klein streepje voor. De schrijfster is het ook beu om als excuustruus gebruikt te ­worden, maar moet je panelgesprekken weigeren omdat je aanvoelt dat je enkel om je huidskleur ­gevraagd wordt?

Wat ook niet helpt: de ­minnares stalken. Op het ­internet volgt ze een influencer die naar bed gaat met haar droomman. Dat weet ze omdat ze zelf ook met die man de lakens deelt. Haar droomkerel is één grote rode vlag. Hij is getrouwd, maar rijgt aan de ­lopende band vrouwen aan zijn pik om hen daarna genadeloos te dumpen. Maar de schrijfster kan het niet laten. Hij is rijk en beroemd, bezit sleutels tot het sterren­dom en hij neukt haar idool. Klein detail: ook de schrijfster heeft een vaste vriend. Maar wie houdt zich nog bezig met oubollige concepten als trouw en eerlijkheid?

Dwangmatig analyseert ze de Insta­gram van de minnares. Wie volgt haar, welke producten promoot ze nu weer, waar heeft ze die vintagemeubels vandaan, welk dieet is deze week in de ­mode, hoe verzamel je in godsnaam duizenden hartjes? De minnares valt amper op fouten te betrappen: geen verborgen racisme, geen culturele toe-­eigening, de juiste dosis schuldgevoel over haar privileges, de juiste hashtags over dekolonisatie. Horendol wordt de schrijfster ervan, en ondertussen zit ze smachtend te wachten op een zeldzame booty call van haar droomman.

De Britse schrijfster en regisseur Sheena Patel schreef met haar ­debuut Ik ben fan een nagenoeg perfecte generatie­roman. In bondige hoofd­stukjes scrol je mee door het leven van haar mediageile hoofdfiguur die, net zoals elk personage in dit boek, naamloos blijft. Die anonimiteit lijkt een bewuste ­keuze: Patel vertelt zo iets over de holheid van ons online bestaan. Op dezelfde manier verhaspelt ze de chronologie. Het verhaal huppelt door de tijd zoals je willekeurig rondklikt op het internet; een mini-­essay hier, een plotlijntje daar… De lezer sprokkelt het naar believen samen.

Liefhebbers van de klassieke ­roman – u weet wel, met een ­uitgekiende spannings­boog en psychologisch onder­bouwde personages – zullen op hun honger blijven, maar wie de vinger aan de digitale pols wil houden, moet dit meermaals bekroonde debuut in huis halen. Word fan van het eerste uur, dat doet het altijd goed op de socials.