In elke zin van ‘Giacomina’ verstopt Sacha Naspini een dubbele bodem

Een gulzig varken, een verstarde kip en een telefoonlijn. Meer heeft een topauteur niet nodig om de razend spannende roman Giacomina in elkaar te timmeren.

Soms is een seconde genoeg. Je kijkt uit het keukenraam en in een oogwenk is je leven onherroepelijk veranderd. Nives begrijpt eerst niet wat ze ziet: waarom knielt haar man Anteo nu neer bij de varkenstrog? En waarom likt die zeug zo aan het oor van haar echtgenoot? Sakkerend loopt ze het erf op, dit is toch niet het moment voor dit soort ongein, er is werk genoeg op de boerderij. En dan ontdekt ze het vertrokken gezicht van Anteo, zijn bleke teint, en het varken dat al op zijn oor knabbelt, want net als mensen zijn varkens alleseters…

Na de begrafenis – waarop Nives geen traan laat – blijft haar dochter Laura nog een week logeren. Ze probeert haar moeder te overtuigen om naar een rusthuis te gaan, maar de weduwe houdt koppig stand. Nives is een sterke Toscaanse vrouw, ze zal die boerderij wel alléén doen draaien. Maar dat varken krijgt een kogel in de kop: niemand sabbelt ongestraft aan het oor van haar man.

Na het vertrek van Laura slaat de donkerte ongenadig toe. De rouw berooft Nives van haar slaap. Nachtenlang staart ze naar het plafond. Haar enige troost: de manke kip Giacomina. Een kip met een vermangelde poot die door de andere hennen gepest wordt. Uit medelijden neemt Nives de kip in huis, een pluimige plaatsvervanger voor Anteo, zo je wil. En inderdaad: nu de kip op haar nachtkastje genesteld zit, slaapt Nives weer als een baby.

Maar op een dag reageert de kip niet meer. Ze staart in het ijle, en Nives krijgt de betovering niet verbroken. In paniek belt ze naar Loriano, de dierenarts van het dorp. Dierenarts is misschien een wat gracieus woord voor een veterinair met een drankprobleem. Elke avond moet hij een mandfles wijn achterover kegelen om de slaap te vatten, en elke ochtend wordt hij wakker met een kruidenbitter. Tussendoor helpt hij de boeren met hun beesten, maar van kippen heeft Loriano geen kaas gegeten. Maar goed, hij wil Nives wel aanhoren, hij heeft niks beters te doen terwijl hij zijn glas ledigt.

Tussen Nives en Loriano ontspint zich een sluw gesprek. Aanvankelijk lijkt het wat loos geroddel – dorpspraatjes en oude anekdotes – maar al snel voel je tussen de regels de spanning groeien. Nives heeft nog een paar oude rekeningen te vereffenen, en ook Loriano is in het bezit van gevoelige geheimen. Wat volgt, is een verbaal steekspel waarbij levens op het spel staan.

De Italiaanse auteur Sacha Naspini weet hoe hij de lezer in de luren moet leggen. Wat begint met een rare kip, eindigt in een dialoog waarmee hij je honderd pagina’s lang op het puntje van je stoel houdt. Naspini is een scenarioschrijver en dat merk je: weinig auteurs slagen er in om een ellenlange conversatie boeiend te houden. Een roman die grotendeels uit gepalaver bestaat, is vaak gedoemd om te mislukken. Maar Naspini is een meester in spreektaal. Elke zin bevat een dubbele bodem, elk gemompeld woord kan een dreigement zijn. Ronduit knap hoe Naspini het verhaal van een simpele kip laat ontsporen in een woordspel op leven en dood.