Ooit waren er wolven
Charlotte McConaghy heeft genoeg talent om ‘Ooit waren er wolven’ van drama naar ecothriller te doen evolueren.
In 1995, zo’n zeventig jaar nadat ze er uitgeroeid waren, werden in Yellowstone Park opnieuw wolven uitgezet. Die herintroductie bleek een ecologisch succesverhaal. De wapitipopulatie nam drastisch af, en daarmee ook de overbegrazing, zodat er meer bomen konden groeien, wat op zijn beurt weer de bevers ten goede kwam. Zij konden opnieuw burchten bouwen, waardoor de loop van rivieren werd verlegd, wat voor nieuwe paaigronden voor watervogels zorgde. Ook coyotes kregen er een geduchte vijand bij en daar voer de met uitsterven bedreigde gaffelbok wel bij.
Centrale zin: Er zijn talen zonder woorden en geweld is er daar een van.
Dat succesverhaal wil Inti Flynn in Schotland herhalen door samen met haar team biologen wolvenroedels uit te zetten in de Hooglanden. De lokale bevolking reageert argwanend: boeren waarschuwen voor doodgebeten lammeren en hysterische moeders vrezen voor de strot van hun kindjes. Al snel wordt de eerste wolf ‘per ongeluk’ afgeknald maar wanneer een veeboer op mysterieuze wijze verdwijnt, gaan de poppen helemaal aan het dansen – iedereen is ervan overtuigd dat de wolf de mens als makkelijke prooi ziet.
De belaagde Inti heeft nog meer kopzorgen. Ze moet ook voor haar tweelingzus Aggie zorgen, die na traumatisch partnergeweld nog slechts een schim van zichzelf is. Communiceren lukt enkel nog in gebarentaal en ’s nachts durft Aggie wel eens te verdwalen. Waarschijnlijk was het ook niet zo’n goed idee om aan te pappen met Duncan, de politiecommissaris die tussen de lokale wolvenhaat en de wet moet laveren en nu ook een onrustwekkende verdwijning op zijn bord krijgt. Aan geheimen en oude vetes geen gebrek in de streek – zelfs Duncan staat op de lange verdachtenlijst. En de wolf is een makkelijke zondebok.
De centrale vraag in de nieuwe roman van de Australische bestsellerauteur Charlotte McConaghy is: wie is de wolf in schaapskleren? Ook Inti heeft geen onbesproken verleden: samen met Aggie moest ze tijdens haar jeugd tot het uiterste gaan om te overleven en in haar strijd om de wolf te beschermen zoekt ze soms de rand van de wet op.
McConaghy bouwt het drama mooi op en besteedt voldoende tijd aan de achtergrond van haar personages maar gaandeweg vernauwt Ooit waren er wolven tot een ecothriller waarin de speurtocht naar een moordenaar – mens of dier – de boventoon voert. Die genrewissel doet even de wenkbrauwen fronsen maar McConaghy heeft voldoende talent. Het spiegelspel met de tweeling is een klassieke truc maar zorgt wel voor de nodige psychologische diepgang om het geloofwaardig te houden. Wel jammer dat daardoor haar pleidooi voor de herintroductie van de wolf in de verdrukking komt, zeker nu in Limburg dezelfde wolvenangst opborrelt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
