Hila Blum balanceert tussen meligheid en ontroering in roman ‘Hoe je van je dochter moet houden’

Opvoeden is een oefening in traag loslaten, maar in welke mate mag je de teugels vieren? Hila Blum onderzoekt Hoe je van je dochter moet houden.

Joëla Linden staat in een donkere tuin in een buitenwijk van Groningen en bespioneert de felverlichte ramen van een burgerwoning. In de gouden gloed ziet ze een vrouw in de weer met het avondeten. Twee kinderen rennen rond de keukentafel, straks komt vader thuis – een huiselijk tafereel, zo doorsnee, zo ontroerend. Joëla heeft duizenden kilometers gereisd om deze vrouw te zien, maar ze zal niet aankloppen. Straks treint ze terug naar Amsterdam om haar vlucht naar Israël te halen.

De nietsvermoedende vrouw achter het raam is Lea, de meisjes heten Lotte en Sanne, de man heet Johan. Dat weet Joëla, omdat ze het heeft opgezocht op het internet. Lea is haar lang verloren dochter. De twee meisjes – haar kleindochters – ziet ze nu voor het eerst. Ergens is het grondig fout gelopen tussen Joëla en Lea, maar om dat verhaal te vertellen moet ze helemaal terug naar het begin.

Maar waar begint het verhaal van een dochter? Bij de geboorte? bij de conceptie? Bij de ontmoeting met haar man Meïr? Of moet je verder terug, naar haar grootouders, en de grootouders van haar grootouders, helemaal tot de tuin van Eden? Het wonder van een mensenleven lijkt meer op een droedel dan op een rechte lijn, dus besluit Joëla om dan maar kriskras door het leven van Lea te hinkelen. Van haar puberteit terug naar haar eerste tandjes, van borstvoeding naar studententijd en, verdekt opgesteld tussen de vertederende vertelsels, het geheime drama dat uiteindelijk tot de finale breuk zal leiden.

De tweede roman van de Israëlische Hila Blum – ze debuteerde met de bestseller Het bezoek (2011) – is een moederboek pur sang. In korte hoofdstukjes fileert ze de complexe relatie tussen twee vrouwen die ooit door een navelstreng verbonden waren maar langzaam uit elkaar groeiden. Daarbij balanceert ze uitgekiend op het slappe koord tussen ontroering en meligheid, perfect de vaak overdadige moederliefde doserend.

Mooi ook hoe ze de wereldliteratuur binnensmokkelt in haar roman. Joëla weigert de traditionele opvoedkundige boeken te lezen maar gaat te rade bij schrijfsters als Alice Munro en Anne Enright om het moederschap te doorgronden. Met deze Blum zul je extra scoren op moederdag.