Het ouderwets romantische ‘Duivels en Heiligen’ van Jean-Baptiste Andrea leest als een duet met valse noten

Jean-Baptiste Andrea componeert een zeemzoete roman voor liefhebbers van de betere clichés.

Je hebt ze ongetwijfeld al gehoord. Sinds een aantal jaar ­worden in stationshallen en luchthavens piano’s neergepoot waar ­iedereen naar believen op kan spelen. Meestal vullen de wachtruimtes zich dan met kinderlijk gepingel of een houterige versie van Für Elise, maar sporadisch gaat een virtuoos achter het klavier zitten die Rachmaninov uit zijn vingertoppen knalt. Beelden van verbaasde forenzen gaan dan viraal en altijd luidt de vraag: wie is die anonieme grootmeester die de ­wereld zo veel schoonheid schenkt?

Het zou Joseph kunnen zijn, de melancholieke held uit de ­nieuwe ­roman Duivels en heiligen van de ­Franse auteur Jean-Baptiste ­Andrea. Al jarenlang dwaalt Joseph ­continenten af om in stationsruimtes piano te spelen. Meermaals hebben artistieke ­directeurs hem een contract aangeboden en ­rijke mecenassen ­willen hem allemaal in hun ­salons. Maar Joseph ­wimpelt alle ­genereuze voor­stellen af. Hij wacht namelijk op iemand. Een vrouw natuurlijk, een jeugdliefde die hem ontglipt is, en al decennia speelt hij enkel voor haar oren. Rose is haar naam. Op een dag zal ze haar trein missen, Josephs klankspel horen en zal hun liefde weer openbloeien.

Geld heeft hij trouwens niet ­nodig. Joseph is de erfgenaam van een familiefortuin. De enige erf­genaam, want zijn ouders en zijn ­zusje kwamen om bij een tragisch vliegtuigongeval en Joseph bracht zijn jeugd door in een weeshuis aan de Frans-Spaanse grens.

Een groot deel van Duivels en ­heiligen speelt zich af in het lieflijke oord dat De Grens wordt genoemd en Andrea kent zijn klassiekers: ­zonder gêne plundert hij het oeuvre van Charles Dickens en Alexandre Dumas. Natuurlijk wordt het tehuis met harde hand bestierd door een eerwaarde en loopt er een ­sadistische conciërge rond die de kinderen de stuipen op het lijf jaagt, natuurlijk is er een geheime jongensclub die probeert weerstand te bieden aan het strenge regime, natuurlijk komt er een adellijke weldoener langs en natuurlijk heeft die graaf een bloedmooie tienerdochter die Rose heet en dringend pianolessen nodig heeft.

Je zou meer originaliteit ver­wachten van iemand die vorig jaar de prestigieuze Prix Goncourt heeft ­gewonnen maar ach, inventiviteit is zo’n oubollig concept en met wat ­goede wil kan je ­deze stoet clichés slim wegzetten als een post­moderne recyclage van ­gemeenplaatsen. Bovenal: het leest lekker. Andrea weet hoe hij een ­vlotte zin uit zijn pen wringt en soms is het leuk zwelgen in een ouder­wets ­romantisch verhaal over avontuur­lijke weeskindjes en onbereikbare ­liefdes. Duivels en heiligen is ­vermakelijk leesvoer voor wie wacht op zijn trein­aansluiting – tenzij dissonante ­klanken je trommelvliezen geselen ­natuurlijk.