Een klein leven levert niet altijd een grootse roman op, ook niet bij François Bégaudeau.
Jeanne heeft een oogje op Pietro. Ze ziet de boomlange basketballer voor het eerst in de sporthal die ze samen met haar moeder schoonmaakt. Zelf werkt ze ook als nachtreceptioniste in een klein Frans hotel, maar de extra centen zijn welkom. En nu Pietro haar hart in vuur en vlam heeft gezet, blijft ze maar wat graag hangen in het sportcomplex. Maar ze durft hem niet aan te spreken. Op een avond duwt ze een anonieme liefdesbrief in zijn bus, een gedoemde versierpoging want zonder naam of telefoonnummer kan Pietro haar amoureuze regels niet beantwoorden.
Tot hij op een avond opduikt aan de receptie. Pietro boekt een kamer, en Jeanne voelt de hoop opflakkeren. Met welke reden kan ze straks aan zijn deur kloppen? Zit haar haar goed, en moet ze niet snel een mooiere blouse aantrekken?
Even later daagt nog bezoeker op: een vrouw met een bontmuts, een vrouw die getrouwd is met de lokale dierenarts. Discreet informeert ze naar Pietro’s kamernummer. Jeannes hart breekt, maar als een trouwe hond bewaart ze hun overspelige geheim.
Ah, een kalverliefde, we kunnen er om smalen, maar toch doet het pijn. Gelukkig zijn er nog vissen in de zee. Haar volgende vangst heet Jacques, een jongeman die bezeten is van ruimtevaart en modelvliegtuigjes. Niet meteen een grote mysterieuze schoonheid, maar toch vallen ze voor elkaar. Jeanne en Jacques, dat klinkt lekker, en voor ze het goed en wel beseffen, staan ze voor het altaar.
Centrale zin: Hij is alleen geïnteresseerd in reizen als het naar Mars is.
En dan begint het leven. Klein en gezapig. Jeanne wordt secretaresse, Jacques gaat aan de slag bij de groendienst. Er komt een kind, Daniel, een begaafde jongen die carrière zal maken in een totaal nieuwe sector, die van de informatica. De jaren slepen zich verder. Er zijn wat akkefietjes in hun huwelijk – Jacques snurkt, Jeanne haalt haar neus op voor oud brood – maar de grote drama’s blijven hen bespaard. Is dit dan geluk?
Het gewone leven beschrijven, dat is het oogmerk van de Franse auteur François Bégaudeau. De liefde zoals de meeste mensen die ervaren. Geen koningskinderen die gescheiden zijn door een rivier, geen verliefde tieners die tot twee rivaliserende clans behoren, geen affaires op een zinkend schip – geen Griekse tragedie over Hero en Leander, geen Shakespeare noch Titanic. Neen, het brave huwelijk in suburbia.
Op zich een gedurfde keuze, want zonder drama wordt het moeilijk om een verhaal draaiende te houden. Bégaudeau beschikt echter over metier. In 2008 werd de verfilming van zijn roman Entre les murs in Cannes bekroond met een Gouden Palm, en ook in De liefde merk je hoe zijn oog voor beeldende details de sobere vertelling ten goede komt. Toch leest dit boek soms als een synopsis, alsof Bégaudeau een grotere roman voor ogen had maar uit gemakzucht voor een uitgepuurde versie koos. De liefde lijkt ideaal bronmateriaal voor regisseurs, maar liefhebbers van diepgravende literatuur zullen hier op hun honger blijven zitten.
