Het Verticale Meisje
Twee vrouwen beuken wellustig op elkaar in. Wie zal als eerste barsten?
‘Liefde is een vaarwel dat volhardt. Een gouden wond in je borst.’ De verteller heeft het zwaar te pakken. Pure, onversneden ldvd, zoals tieners in de jaren nul hun liefdesverdriet afkortten. Het object van haar verlangen – het ‘verticale meisje’ L – is haar ontglipt, en de pijn gaat niet over. Maar kijk, daar dient literatuur ook voor: om je gebroken hart met woorden te lijmen.
Ze ontmoet L voor het eerst in een filmhuis. In de schemer van de bioscoopzaal legt ze haar hand op haar dij en amper een pagina later staan ze in een wc-hokje aan elkaars broeksriem te sjorren. Vingers glijden gretig langs de randen van slipjes, en even later leunen ze hijgend tegen elkaar, het orgasme nog nagloeiend in hun schoot. Vanaf dan is L haar minnares – geliefde zou een te groot woord zijn, daarvoor zijn beide vrouwen te zeer gesteld op hun vrijheid. Ze willen het wel, een klassieke relatie, maar ze zijn allebei bang en hun jonge ziel is al volgekrast met trauma’s uit het verleden. De slaande ruzies zijn dan ook niet op één hand te tellen.
Centrale zin: ‘Ze praat veel en zegt mooie en onsamenhangende dingen.’
Het decor van hun stormachtige affaire is Parijs. Het nachtleven, de clubs, de lijntjes coke – de vrouwen dartelen door het donker maar botsen vaak op elkaars ommuurde harten. Wanneer L op een avond een extra vrouw meelokt naar haar appartement, loopt het uit de hand. Wat een fijn triootje moest worden, eindigt in de badkamer waar L uit brandende jaloezie haar bovenbenen bewerkt met een scheermes. Vrije liefde versus bezitsdrang – de vrouwen dansen op de slappe koord boven een verlokkelijke afgrond.
De Franse schrijver en regisseur Félicia Viti won met Het verticale meisje de Prix de Sade, vernoemd naar de patroondemon van het ruwere sekswerk. Viti refereert in haar debuut ook aan Venus in bont, het subversieve boek van Leopold von Sacher-Masoch. Het mag dus niet verbazen dat de twee vrouwen elkaar steeds harder te lijf gaan. De blauwe plekken en striemen worden een symbool voor hun bloeddorstige verlangen, maar elke kras, elk bijtspoor brengt hen ook dichterbij het einde.
De wellustige lezer die nu handenwrijvend hoopt op brute literaire porno mag de massageolie en handboeien weer in het nachtkastje opbergen. Viti hanteert een bijzondere poëtische stijl: haar zinnen lijken wel versregels die ze met een mitrailleur op de lezer afvuurt. Viti sticht verwarring, ook door de bizarre tijdssprongen in haar verhaal, en verkiest suggestie boven platvloersheid. Dat maakt van Het verticale meisje, overigens briljant vertaald door Kiki Coumans, een zinderend debuut dat ons doet hongeren naar meer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
