Bijna liet ik deze roman van Eric Puchner links liggen. Maar Oprah Winfrey heeft gelijk: lees Dream State.
Het moet een droomhuwelijk worden. Cece is vanuit Los Angeles naar Montana gevlogen om in het landhuis van haar toekomstige schoonouders alle voorbereidingen te treffen. Haar aanstaande, Charlie, komt pas later. Als topdokter moet hij aan de lopende band mensenlevens redden, je kan niet verwachten dat hij een hartpatiënt in de steek laat om ballonnen uit te kiezen.
Cece maalt er niet om. Ze heeft haar droomvent te pakken, en ze kan rekenen op de hulp van Garrett, de jeugdvriend van Charlie die ook hun huwelijk zal inzegenen. Wat op het eerste gezicht een rare keuze lijkt: Garrett is een depressieve, haveloze man met een cynische blik op de liefde. Zeker, hij is slim en behulpzaam, en eigenlijk best wel lief, maar ook ruw en ronduit onbeleefd tegen Cece.
In de week voor het huwelijk groeien de twee als Belle en het Beest naar elkaar toe. Ze delen een liefde voor boeken – Anna Karenina is hun beider lijfboek, knipoog, knipoog – en Garrett leert de stadse Cece de wilde natuur te appreciëren. Eigenlijk wilde Garrett bioloog worden, maar een tragisch ski-ongeluk stond zijn studies in de weg, en nu moet hij voor zijn doodzieke vader zorgen. Cece is gefascineerd: Garrett is zo anders dan de succesvolle Charlie, onuitstaanbaar nors soms, maar hij weet wie Arthur Schopenhauer is, en kan volledige alinea’s van Lev Tolstoj citeren…
Centrale zin: Wat als zijn volledige geloofssysteem een vorm van tourette is, iets zeggen zonder erbij na te denken, alleen maar om de leegte te vullen.
De Amerikaanse auteur Eric Puchner doet geen moeite om het openingsdilemma te verbergen. In de kantlijn staan net geen verkeersborden met ‘Opgelet: driehoeksverhouding in aantocht!’ Maar daar draait zijn roman Dream State niet om. Het liefdesdrama is slechts een eerste stap in wat zich ontvouwt als een wonderlijk mooie roman over vriendschap. Over een spanne van een halve eeuw volgt Puchner zijn psychologisch sterk onderbouwde personages doorheen hun levens, en het is vooral dankzij zijn stijl en knappe scenes dat je hoofdstuk na hoofdstuk verslindt. Lang geleden dat ik zoveel leeshonger voelde. Puchners vakmanschap werkt verslavend en naar het einde toe voegt hij er nog een extra klimaatlaag aan toe waardoor het boek zo mogelijk nog boeiender wordt.
Bijna liet ik deze roman links liggen. Op de cover staat namelijk een aanbeveling van Oprah Winfrey en dat is niet altijd een goed teken. Winfrey durft weleens sentimentele romans aan te prijzen, maar in dit geval ben ik blij dat ik mijn snobistisch vooroordeel aan de kant heb gezet. Lesje geleerd dus.
