Eén Adam, drie miljard Eva’s

Wat gebeurt er als alle mannen – op één na – plots sterven? ‘Y: The Last Man’ geeft u er een idee van.

De reeks Y: The Last Man begint als een archetypische dagdroom van menige heteroman: op een dag sterven plots net niet alle mannelijke zoogdieren. Eén jongeman heeft om een onverklaarbare reden de ramp overleefd. Dat levert hem uiteraard veel aandacht van de rest van het nogal eenzijdige mensdom op, maar laatste man Yorick kan helaas niet genieten van zijn benijdenswaardige unieke status.

In plaats van een paradijselijk bestaan wacht hem een meedogenloze achtervolging door een roekeloze groep amazones. Die willen elk spoor van het chromosoom Y uit de wereld helpen, omdat ze ervan uitgaan dat de natuur zelf alle mannen van de aardbol wilde vegen. Terwijl de maatschappij het leven weer oppikt zonder mannen, kan Yorick zijn vriendin in Australië niet bereiken.

Het tweede boek van de tien, Cycli, laat Yorick samen met een biologe en een geheim agente neerstrijken in een bijzonder goed georganiseerd dorpje. In tegenstelling tot in de rest van de wereld, heeft het verdwijnen van de mannen hier niet eens tot een rimpeltje chaos geleid.

Bij dit soort Amerikaanse strips bekruipt een Europese lezer al snel het gevoel dat het basisidee veel mogelijkheden biedt, maar dat de grafische uitwerking niet je dat is. Tekenaar Pia Guerra zet ongetwijfeld haar beste beentje voor, maar het ziet er allemaal nogal plat en gestandaardiseerd uit, met veel te heldere kleuren. De strip lijkt dan ook meer op een mooi uitgewerkt storyboard voor een film of een tv-serie dan op een kwaliteitsstrip.

En ja hoor: er staat wel degelijk een film over Y: The Last Man in de steigers. Schrijver Brian Vaughan weet beter wat zijn job is. De dialogen in deze reeks verrassen vaak door gevatheid en sommige verhaalwendingen bieden boeiende mogelijkheden voor de acht boeken die nog vertaald moeten worden.

In tegenstelling tot veel andere Angelsaksische strips die bij dezelfde uitgever worden vertaald is Y: The Last Man echter absoluut geen klassieker. Het is een ‘arme mensen’-film op papier, waarbij enkele prima ideeën en gevatte teksten de aandacht moeten afleiden van de ongevoelige lopendebandgrafiek die over de Atlantische Plas ook wel eens wordt verward met adequaat realistisch tekenen.

Gert Meesters