Debuterend dichter Sarah de Koning: ‘Ik schreef al toen ik nog niet kon schrijven’

De Gentse dichter Sarah de Koning brengt deze herfst haar debuutbundel uit, Tekstielen.

Sarah de Koning is in de wieg gelegd voor het dichterschap: ‘Literatuur is al mijn hele leven belangrijk. Ik schreef al toen ik nog niet kon schrijven – bij mijn kindertekeningen dicteerde ik verhalen die mijn moeder geduldig noteerde. Zodra ik een pen kon hanteren, was er geen houden meer aan. Het schrijven heeft me sindsdien nooit verlaten.’

Ondertussen publiceerde De Koning – tevens boekhandelaar bij de Gentse boekhandel Paard van Troje – haar gedichten in toonaangevende tijdschriften als Het Liegend Konijn en nY. Toen haar poëzie op het bureau van uitgever Josje Kraamer belandde, kreeg De Koning prompt een contract aangeboden bij de prestigieuze uitgeverij Querido.

Je nakende bundel heeft alvast de fascinerende titel Tekstielen. Wat betekent dat woord?

Sarah de Koning: Ik beschouw mijn gedichten als een meerstemmig weefsel van taalinvloeden. Mijn moeder is Canadese en een hartstochtelijk lezer, dus de Angelsaksische literatuur is mij met de paplepel ingegoten. Het mag dus niet verbazen dat Ted Hughes en Sylvia Plath door mijn dichtregels schemeren. Pas later ontdekte ik de Nederlandstalige literatuur. Ik ben recent vooral getroffen door het oeuvre van Patricia de Martelaere. Al die invloeden vormen een talig vlechtwerk en dat komt ook terug in mijn beeldspraak: in mijn poëzie botst de lezer vaak op verknopingen, vertakkingen, honingraten en rivieren.

Jouw gedichten zijn ook zinnelijk. Blijft liefde het grote poëtische thema?

De Koning: Mits je de clichés kan vermijden, ja. Bij mij gaat het meer over de naglans, de herinnering aan de liefde. De textuur van liefdesbrieven en dagboeknotities zijn hiervoor erg belangrijk, de idee te schrijven naar een afwezige maar aangesproken ander.

Uitgeven bij een gerenommeerd huis, levert dat extra druk op?

De Koning: De laatste jaren nam ik deel aan een aantal intensieve schrijfresidenties, waaronder enkele weken in Parijs, en daar heb ik geleerd om in cycli te denken. Gedichten mogen rafelranden hebben, want eens gegroepeerd kan je ze verbinden met leitmotiven. Ik leer dus bij, en met de aanstaande publicatie van mijn debuut moet de lat zo hoog mogelijk liggen. Alleen het beste werk mag het blad halen.