‘De zwarte klok’ van Paulus Hochgatterer, een thriller met losse eindjes

Een mysterieuze zwarte klok belaagt kinderen. Ideaal uitgangspunt voor een spannend boek. Als het niet verzandt in oeverloos gepalaver.

Onrust daalt neer op het anders zo rustige provinciestadje Furth. Een bouwvakker valt van een stelling, een speelgoedwinkel raakt beschadigd en er duiken verhalen op van kinderen die geslagen worden door een zwarte klok. Nu ja, geslagen: ze worden eerder aangetikt, op een rituele manier, alsof ze geridderd worden. Rechercheur Ludwig Kovacs staat voor een raadsel en roept de hulp in van kinderpsychiater Raffael Horn. Die laatste kampt met zijn eigen problemen. Zijn balorige tienerzoon is net gaan joyriden met papa’s Volvo en zijn vrouw heeft vermoedelijk een affaire met een collega. Wat erger is: het kan hem bitter weinig schelen. Horn voelt zich een buitenstaander in zijn eigen gezin.

Het onderzoek vlot niet. Kovacs weigert te geloven dat er kinderlokkers aan het werk zijn en het bewijsmateriaal is schraal. Furth wordt sinds kort overspoeld door de nieuwe designerdrug cin en hoewel een meisje gewag maakt van ‘een matrassenhuis’ en ‘mannen met camera’s’, lopen beide sporen snel dood. Ook Kovacs heeft zorgen: de leeftijd knaagt aan zijn geheugen, en plots staat zijn tienerdochter voor de deur. Onherkenbaar is ze, met haar hanenkam en spottende grijns. Waarschijnlijk is het te laat om de titel ‘vader’ nog te claimen.

Hoe het afloopt met die zwarte klok? Belabberd. De Oostenrijkse schrijver Paulus Hochgatterer – overigens zelf een kinderpsychiater – lijkt niet goed te weten wat hij met zijn plot aan moet. Zijn roman wemelt van de losse eindjes en elk hoofdstuk duiken nieuwe personages op die daarna even snel weer verdwijnen. Zo verblijft de specialist in kindermisbruik in Berlijn voor een congres, maar Kovacs kan hem niet overtuigen om terug naar Oostenrijk te komen. Onbegrijpelijk waarom Hochgatterer hem dan überhaupt introduceert, tenzij hij doelbewust de spanning wil stremmen. Daarenboven moet je je door zijn stroeve schrijfstijl worstelen – het medisch jargon in de centrale zin hiernaast is daar symptomatisch voor.

Hier gaat ook de uitgeverij niet vrijuit. Het is niet de eerste keer dat Hochgatterer kinderpsychiater Horn laat opdraven in een literaire ’thriller’. Al in De zoete waanzin (2010) raakte Horn betrokken bij een crimineel onderzoek. Dat verklaart deels waarom Hochgatterer niet de moeite neemt om personages grondig uit te werken. Maar De zoete waanzin verscheen bij een andere uitgeverij en Wereldbibliotheek achtte het niet nodig om de argeloze lezer te waarschuwen. Niet netjes.