De wraak is aan mij
Een bed vol dode kinderen en een valse poetsvrouw: Marie NDiaye speelt Cluedo met de lezer.
Meester Susane herkent haar nieuwe cliënt onmiddellijk. De kranten berichten al maanden over het gezinsdrama ten huize Principaux. Een vrouw die haar drie kinderen verdrinkt, hen dan afdroogt en hun lijkjes liefdevol op het bed drapeert. Haar man die thuiskomt en zijn vrouw op de bank aantreft terwijl de politie om versterking belt. Meester Susane is verbaasd dat Gilles Principaux bij haar aanklopt om zijn echtgenote Marlyne te verdedigen. Haar eenmanszaak behandelt meestal testamenten en scheidingen in onderlinge overeenstemming. Assisenzaken over infanticide behoren niet tot haar expertise.
Is er misschien een andere reden waarom Gilles net bij haar aanklopt? Meester Susane is ervan overtuigd dat ze haar cliënt al eerder heeft ontmoet. Op haar tiende heeft ze een namiddag bij Gilles doorgebracht, in zijn jongenskamer, terwijl haar moeder het huis van zijn welgestelde ouders poetste. Stiekem was ze verliefd op de jonge Gilles, die haar zijn collectie fossielen toonde. Of vergist ze zich?
Ze neemt in elk geval de zaak aan en terwijl ze verder piekert over haar jeugdherinnering – is er iets onzedigs gebeurd in die puberkamer? – probeert ze haar poetsvrouw Sharon uit de nood te helpen. Sharon, een Mauritaanse, heeft geen verblijfsvergunning en om haar dossier op te starten heeft meester Susane een huwelijksakte nodig. Die akte wordt volgens Sharon achtergehouden door haar familie, een raar verhaal waar de advocate aan twijfelt. Sharon is een norse vrouw die haar werkgeefster bedriegt door stiekem ergens anders te gaan poetsen. Ze probeert begrip op te brengen voor dit bedrog – illegalen hebben het niet makkelijk – maar dankbaar is anders, toch?
De Frans-Senegalese Marie NDiaye daalt diep af in het brein van haar protagoniste en toont hoe snel onze geest verdwaald raakt. Meester Susane valt ten prooi aan paranoia en verliest de greep op de werkelijkheid. Werd ze misbruikt door de jonge Principaux? Hoe komt het dat er plots een klein meisje door haar appartement rent? Waarom willen haar ouders niet meer met haar spreken?
Met die kleine lynchiaanse thrillereffecten houdt NDiaye, die in 2009 de Prix Goncourt won voor Drie vrouwen, de lezer bij de les. Terwijl de unheimlichkeit tussen de regels zindert, vertelt ze iets over de onbetrouwbaarheid van het menselijke geheugen en de impact van trauma’s op onze hersenen. Een slimme roman, vol venijnige weerhaakjes, die nog dagenlang door je hoofd blijft spoken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
