‘De wandelende man’ en ‘Furari’: Strips van Jirô Taniguchi

In ‘De wandelende man’ en ‘Furari’ zwelgt Taniguchi opnieuw in zalvende melancholie via op goed geluk rondstappende personages.

Wie op een zachte lentedag al eens zonder vooropgezet plan aan een eenzame wandeling door de stad is begonnen, herkent zeker de rust en de mijmerende zintuigen in veel van Taniguchi’s strips. In het Nederlands verscheen een tijd geleden al De wandelaar, maar zijn eerste slenterstrip was eigenlijk het pas vertaalde De wandelende man, die bijna twintig jaar geleden Taniguchi’s doorbraak in Europa betekende.

De man uit de titel is een bediende die met zijn partner een nieuw huis betrekt en de erbij horende hond adopteert. Het dier levert vaak het alibi voor wandelingen, maar de man trekt er ook alleen op uit en geniet van onopvallende hoekjes of toevallige ontmoetingen. Taniguchi vertelt traag, met veel prenten die de rijkelijke decors vanuit de ogen van de wandelaar weergeven. Bij het lezen moet je bewust op de rem gaan staan om de gevoeligheid van de prenten tot je te laten doordringen.

Samen met De wandelende man kwam ook Furari uit, Taniguchi’s nieuwste boek. De titel is te vertalen als ‘in het wilde weg’. Hierin voert Taniguchi een stappende cartograaf op aan het begin van de negentiende eeuw. Tegen de achtergrond van de berg Fuji en een nog landelijk Tokio, dat toen nog Edo heette, tobt de gepensioneerde cartograaf over hoe hij precieze afstanden kan meten in een tijd waarin je zoiets niet zomaar met meetinstrumenten in het openbaar mocht doen.

Het personage is gebaseerd op een historische figuur, maar komt vooral tot leven door een innerlijk conflict tussen zijn kaartproject en zijn belofte aan zijn vrouw om zijn pensioen rustig te houden. Ook de ontmoeting met een haikudichter uit die periode maakt van Furari een veelzijdiger boek dan De wandelende man. Jammer toch dat de tekst slecht uit de verf komt door een verprutste vertaling, die vooral stoort op de komische momenten.

Gert Meesters