De vermakelijke roman ‘Moshi Moshi’ kent te veel doodlopende straatjes

Yoshimoto serveert in Moshi Moshi een lauw spookverhaal op een bedje van fletse detective.

Een wagen staat al een poosje aan de rand van het bos van Ibaraki, ten noorden van Tokio, geparkeerd en uiteindelijk kan een buurtbewoonster haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Wanneer ze een kijkje gaat nemen, treft ze tot haar ontzetting twee dode passagiers aan. Eerst denkt de politie nog aan een zelfmoordpact, maar forensisch onderzoek wijst op moord: de man kreeg een slaapmiddel toegediend waarna de vrouw hen beiden om het leven bracht door koolmonoxidevergiftiging.

De man is een kleine beroemdheid: Imo was toetsenist bij de populaire Japanse band Sprout. De vrouw blijkt een gestoorde groupie te zijn.

Imo’s dochter Yoshi blijft gebroken achter. Om haar verdriet te ontlopen verhuist ze naar Shimokitazawa, een hippe wijk in Tokio vol vintageshops, boekhandels en koffiebars. Yoshi vindt werk in een klein eettentje. Ze droomt ervan om kok te worden en zelf een restaurant uit te baten, maar nu wil ze vooral rouwen. Liefst alleen, maar dat is buiten haar moeder gerekend: onverwacht staat ze voor Yoshi’s deur met haar koffer en haar ziel onder de arm. Noodgedwongen gaan moeder en dochter samenwonen en tussen hun gekibbel door proberen ze te achterhalen waar het precies is fout gelopen met Imo. Hij was zeker geen heilige en tijdens tournees waren er sporadisch affaires met gewillige fans, maar eens thuis was hij een goede echtgenoot en vader. Wie was die mysterieuze vrouw die hem zo in de luren legde, en waarom had zij zo’n hevige doodswens?

De Japanse bestsellerauteur Banana Yoshimoto – van haar novelle Kitchen werden wereldwijd vijf miljoen exemplaren verkocht – dirigeert het verhaal van Moshi Moshi weg van de sensationele moord en focust op Yoshi. In een gezapig tempo volgen we een jonge vrouw die probeert recht te krabbelen na de dood van haar vader. Als een documentairemaker registreert Yoshimoto Yoshi’s dagelijkse handelen: Yoshi in de keuken van het restaurant, Yoshi aan de telefoon met Imo’s oude bandleden, Yoshi die een oogje heeft op een knappe klant. Geen detail ontsnapt aan Yoshimoto’s pen, zeker niet als het over eten gaat: telkens er een bord geserveerd wordt, krijgt de lezer een uitgebreide culinaire beschrijving van alle Japanse lekkernijen.

Hoewel de melancholische sfeer best genietbaar is, is het niet altijd even duidelijk waar Yoshimoto met haar roman naartoe wil. Het ene moment is het een rouwverhaal, het ander moment een slome detective – soms krijg je de indruk dat het moordcomplot louter als snoepje dient om de lezer te belonen. Jammer van de losse eindjes ook: het spookverhaal en Yoshi’s geplande reis naar Frankrijk zijn doodlopende straatjes in een verder vermakelijk boek.