De nieuwe strip van Olivier Schrauwen: 470 pagina’s lamlendigheid

En toch zult u zich geen seconde vervelen met de nieuwste toevoeging aan de fictieve familie van stripauteur Olivier Schrauwen.

Met Arsène Schrauwen tekende de Brugse Berlijner al een bekroond boek over een onbestaande grootvader die een imaginaire Belgische kolonie bezocht. In het nieuwe Zondag, zijn dikste strip tot nu toe, richt Schrauwen de spots op zijn al even ingebeelde neef Thibault, een Gentse lettertype-ontwerper. Die volgt hij een hele dag lang, van acht uur ’s ochtends tot middernacht, terwijl er nauwelijks iets gebeurt. Thibault is alleen thuis en gaat de deur niet uit. Hij wacht op zijn vriendin Migali, die terugkomt van een reis naar Afrika. Hij eet (vieze dingen), drinkt (alcohol), rookt (een joint). Hij verveelt zich, probeert te lezen of een film te kijken, ergert zich aan zijn opdrachtgevers en kijkt porno. Schrauwen beweerde eerder al dat het leven eigenlijk is wat er in je hoofd gebeurt tijdens de afwas. Het zijn inderdaad ook de rare gedachtekronkels van Thibault die het échte onderwerp van Zondag vormen.

Een nieuw boek van Schrauwen is ondertussen trouwens een internationaal evenement, waarvoor respectabele uitgevers staan aan te schuiven. Behalve de Nederlandse editie zijn al een Engelse, Franse en Spaanse in voorbereiding. ‘In het Spaans heet het boek Domingo flamenco, “Vlaamse zondag”’, lacht Schrauwen. ‘Ik weet niet waarom mijn Spaanse uitgever dat een goed idee vindt. Zo typisch Vlaams is Thibaults dag toch niet.’

Hoe kom je erbij om 470 bladzijden strip te maken over één enkele dag?

Olivier Schrauwen:Ik kreeg het simpele idee om met de banaalste ingrediënten uit het leven een verhaal te maken. Dat is al veel gedaan, in strips bijvoorbeeld door Chris Ware, maar ik had de indruk dat ik er zelf nog iets mee kon doen. Al was het niet gemakkelijk om aan anderen uit te leggen waarom dat een prima idee was. Uiteraard dacht ik er toen niet aan hoeveel pagina’s dat boek zou tellen. Dat was ik met veel succes aan het verdringen. (lacht)

Je vorige boeken boden net wel grote avonturen.

Schrauwen:Je kunt creativiteit vergelijken met een stuk grond, waarop je ook niet altijd hetzelfde gewas moet telen. Dan raken bepaalde voedingsstoffen uitgeput. Om dat te vermijden moet je af en toe iets anders planten. Het is dus meer uit noodzaak. Ik zou eigenlijk graag wat vaker hetzelfde doen. (lacht) Maar als ik dat probeer, merk ik snel dat het een slecht idee is. Je dreigt dan in een doodlopend straatje terecht te komen, met te veel automatismen.

De mannelijke personages in dit boek zijn opnieuw aandoenlijke nietsnutten en puberale ongeleide projectielen. Er lijkt niet veel met hen aan te vangen in jouw universum.

Schrauwen: Thibault is op zijn ergst die bewuste zondag. Je ziet bijna niet hoe hij zich tot andere personages verhoudt omdat hij de hele tijd alleen is. Dan worden zijn gedachten cynisch en minder stichtelijk. Op een andere dag, tussen andere mensen, kan hij waarschijnlijk aanvaardbaar functioneren. Ik heb mijn best gedaan om hem niet al te deerniswekkend te maken.

Je vrouwelijke personages lijken veel normaler te functioneren.

Schrauwen: Laten we zeggen dat het in vergelijking met de algehele verschrikkelijkheid van de venten nogal meevalt. (lacht)

Die ergerlijke personages zoals Thibault zijn leutig, maar ook een beetje dubbel. Ze kunnen uiteindelijk op de zenuwen gaan werken. Als ik een serie bekijk of een roman lees, heb ik de indruk dat de verschrikkelijke personages vaak een redeeming quality meekrijgen, een eigenschap die ervoor zorgt dat je al de rest erbij neemt. Voor mij hoeft dat niet zo nodig. Een personage mag ook gewoon een beetje verschrikkelijk zijn.

Je lijkt deze keer meer aandacht besteed te hebben aan realistische decors.

Schrauwen: Zondag speelt zich af in een buurt in Gent die ik nog kende van vroeger, dus ik vond dat ik het verhaal wat meer textuur en sfeer mocht geven. Wie gaat er anders nog de moeite doen om de Brugse Poort anno 2017 te tekenen? (lacht)