Huid
Wat als je huid je grootste vijand is? Sergio del Molino krabt zich een weg door de geschiedenis, op zoek naar monsterlijke lotgenoten.
Elke avond leest Sergio del Molino zijn zoon een griezelverhaal voor. Eerst over reuzen die kinderen oppeuzelen, nu over heksen met blauw speeksel en klauwen. Let op, zegt hij zijn zoon in een feministische bui: heksen zijn geen vrouwen, maar monsters die zich als vrouw vermommen. Ze moeten handschoenen en pruiken dragen en ze krabben zich de pleuris omdat pruiken jeuken. De zoon kirt van plezier want kinderen kennen geen angst – je moet eerst leven en leren wat verlies is voor je bang kunt zijn.
Del Molino herkent zich in de heksen van Roald Dahl. Hij lijdt al jaren aan psoriasis. Hij weet wat het is om ook op de heetste zomerdagen met lange mouwen over straat te lopen. Hij kent de kwelling van de eeuwige jeuk: soms krabt hij zich tot bloedens toe. Hij heeft al alles geprobeerd, van inspuitingen tot UV-lampen en kuuroorden, maar de rode vlekken blijven bloeien, de korsten blijven schilferen. Hij is niet alleen.
Centrale zin: Het wachten op de dood leek op het wachten op elk ander ding, zoals op het speelkwartier of je beurt bij de dokter.
In zijn essaybundel Huid doorkruist Del Molino de geschiedenis op zoek naar lotgenoten. Elk essay verpakt hij in een gruwelverhaal voor zijn zoon. Beginnen doet hij met Stalin, de communistische dictator die zich terugtrok in het kuuroord Sotsji en daar in zijn privézwembad verlichting zocht voor zijn huidziekte. Del Molino probeert in het hoofd van Stalin te kruipen: wat bezielde hem om de Grote Zuivering op te starten, de massamoord op zijn eigen bevolking, zijn eigen kameraden en wapenbroeders? Hoe doe je dat, dobberen in een zwembad en ondertussen executies goedkeuren? Kan jeuk je zover drijven dat je wraak wilt nemen op al je gebronsde vrienden?
De Spaanse auteur neemt ook zijn literaire vakgenoten onder de loep. Vladimir Nabokov en John Cheever kampten met psoriasis en trokken zich geregeld terug uit het publieke leven om zich in kuuroorden aan de zon en helende bronnen te laven. Del Molino begrijpt hun schaamte en hun hang naar isolement, maar wat doe je als je op tropische eilanden lokale schoonheden ontmoet? Hoe versier je een meisje als je je niet durft bloot te geven?
Huid is een geschakeerde bundel, afwisselend grappig en doodernstig. De manier waarop Del Molino de carrière van Cindy Lauper vanuit de marxistische dialectiek analyseert, is ronduit hilarisch, maar hij kaart bijvoorbeeld ook racisme aan: onze huidskleur bepaalt vaak ons lot. Hij hanteert dan ook nog eens een zinderende stijl: in elk hoofdstuk staat wel een bloedmooie zin die je zo op je arm wilt tatoeëren. Een boek dat onder de huid kruipt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
