Leven is lijden, volgens Ingvild H. Rishøi. Ook als je een kind bent, en al zeker als je op Janis Joplin lijkt.
Het meisje staat aan het keukenraam, in de vroege ochtend, in haar nachtpon. Het heeft nog niet gesneeuwd. Het meisje staart naar de tuin – ze mag niet met haar ogen knipperen want ze moet blijven kijken, hardnekkig. Boven speelt haar zus Line een cassettebandje af, haar vader hoest in de woonkamer, de kat strijkt langs haar benen. Het meisje mag zich niet laten afleiden. Haar moeder heeft beloofd dat ze zal langskomen om samen haar verjaardag te vieren. Haar moeder kan elk moment opdagen; ze heeft het beloofd. Aan de telefoon zei haar moeder dat ze op café zullen gaan en dan krijgt het meisje warme chocolademelk, met veel suiker. Haar moeder drinkt geen chocolademelk.
Met de handen tegen het glas gedrukt herinnert het meisje zich een vorige verjaardag. Samen met haar moeder hebben ze toen Mevrouw Berg gekocht, een mooie, witte hamster die haar dagen in stro spendeerde. ’s Nachts liep het dier zich te pletter in een rad – het meisje herinnert zich het geluid nog, het zachte ratelen dat haar in haar dromen achtervolgt. Een hamster heeft eten en water nodig, dat heeft het meisje tegen haar moeder gezegd. Het is lang geleden dat ze haar moeder nog zag. Maar vandaag komt ze. Dat heeft ze beloofd.
Centrale zin: Zwart is mooier dan grijs, grijs is mooier dan bruin, wit is de mooiste kleur.
In het titelverhaal van haar bundel Het verhaal over Mevrouw Berg zet de Noorse schrijver Ingvild Rishøi meteen de hartverscheurende toon: frêle kinderzieltjes die als een prop papier verfrommeld worden. Ook in het verhaal Dat wat licht geeft worstelt een jongen met de wrede buitenwereld. Vanuit het standpunt van zijn jongere zus zien we hoe de adolescent zijn eerste aarzelende stapjes op het liefdespad zet. Twee meisjes kamperen in hun tuin en de jongen waagt zich aan een onhandige versierpoging – zijn zus kijkt toe hoe haar broer samen met een meisje in de tent verdwijnt. Daar moet iets gebeurd zijn want als de jongen terug binnenkomt, sleept hij een donkere wolk met zich mee. Na de vakantie wil hij niet meer naar school en het zusje kijkt lijdzaam toe hoe haar broer wegkwijnt. Later wordt hij ‘weggehaald’ en het meisje blijft alleen achter, huilend aan de keukentafel.
Rishøi maakte eerder al indruk met de roman Stargate en de bundel Winterverhalen. Haar minimalistische stijl past perfect bij de leefwereld van kinderen, die vol verwondering opgroeien maar met elk levensjaar ook meer blutsen oplopen. Die averij hoeft niet altijd een groots drama te zijn, soms zijn de kleine kwetsuren zelfs een tikkeltje grappig. Zo ontdekt een tienermeisje dat ze sprekend op Janis Joplin lijkt. Als lezer begrijp je meteen dat Joplin niet de meest pedagogisch verantwoorde levensloop heeft gekend maar het meisje is ervan overtuigd dat Joplin haar beschermengel is. Tot een jongen voor haar de noodlottige bio van Joplin vertaalt en haar uitlegt wat een ‘shot’ is.
Rishøi neemt haar jonge personages serieus. De toon is nooit betuttelend, de plot nooit roze. Regelmatig wil je als lezer je hand uitsteken om die tere kinderzieltjes te beschermen, maar dat is precies het punt van Rishøi: opgroeien is gestaag verwond worden. En later de littekens strelen.
