Claire Lombardo maakt van een zussenruzie een zoete familieroman

Wat betekent liefde als je je alleen maar aan de volmaakte relatie van je ouders kunt spiegelen? Terwijl de vier zussen Sorenson bekvechtend door het leven rollen, blijkt het verleden hen venijnig in te halen.

Marilyn Connolly en David Sorenson stralen verblindend veel liefde uit, en toch is de huiselijke vrede in hun gezin met vier dochters ver te zoeken. Tijdens de jeugd van hun kroost wordt het huis een ‘hormonaal helleoord’ waarin Wendy en Violet, de twee oudste dochters, elkaar op leven en dood bestrijden, terwijl de twee jongsten moeten vechten om gehoord te worden.

Als de vier kinderen eenmaal het huis uit zijn, blijven David en Marilyn zich zorgen maken. Wendy wordt al jong weduwe. Ze drinkt te veel, sekst met jan en alleman, en praat nog elke avond obsessief met haar overleden man. Om onduidelijke redenen spoort ze Jonah op, de zoon die Violet in haar studententijd heeft afgestaan. Door de nu vijftienjarige Jonah komen hun oude vetes opnieuw op scherp te staan. Liza is waarschijnlijk de saaiste van de zussen, maar ze heeft wel het depressiefste vriendje ooit. En dan is er nog nakomertje Grace, die aan haar ouders niet durft te vertellen dat ze nooit advocate zal worden.

David en Marilyn zijn misselijkmakend klef en maken zelden ruzie. Hun huwelijksgeheim is gebaseerd op veel seks en – gelukkig – toch ook een paar leugens om bestwil. Zo vertelt Marilyn, die er ooit van droomde om te doctoreren, tegen Davids opdringerige collega dat ze het heerlijk vindt om moeder te zijn. ‘Dit is de mooiste tijd van mijn leven’, zegt ze, ook al wordt ze geplaagd door slapeloze nachten en huisvrouwenfrustraties. Pas wanneer de rollen zijn omgedraaid en Marilyn uit werken gaat, begrijpt ze hoezeer hun relatie een constructie is waarin ze met veel hardnekkigheid elkaars imperfecties hebben leren tolereren en zelfs omarmen.

De mooiste tijd van ons leven is door en door Amerikaans en speelt zonder gêne met alle clichés van de zoete familieroman: op het einde houdt iedereen van elkaar en is iedereen gelukkiger en dankbaarder dan in het begin. Die suikerlaag is er soms te veel aan. Tegelijkertijd spat het zusterlijke venijn en de donkere humor van de bladzijden en graaft Lombardo diep in de neuroses van een welgesteld, blank gezin dat minder Instagram is dan het lijkt. Geen enkel personage stelt daarbij teleur, van de onbeschofte, treurende Wendy tot de flegmatieke Jonah, die ongevraagd in dit kolkende gezin wordt gegooid.