Shy
Een stortvloed aan stemmen op het ritme van drum-’n-bass. Max Porter laat in Shy de taal kletteren.
Nog een laatste keer checkt Shy zijn bagage. Zijn oude getrouwe walkman, Pandemonium Andromeda Tour Plymouth Tape 1 startklaar. Een jointje in een sigarenkistje. En een loodzware Reebok-rugzak gevuld met vuurstenen.
Het is 3.13 uur ’s nachts en Shy sluipt zijn kamer uit. Behoedzaam neemt hij het midden van de gangloper om het gekraak tot een minimum te herleiden. Het ruikt er naar chili con carne en naar de scheten van zijn medebewoners. Zenuwachtig knaagt hij aan het velletje van zijn duim. Hij heeft graffiti gespoten, gesnoven, geblowd, gevloekt, gestolen, iemand een jaap gegeven, de benen genomen, een Escort in de prak gereden, een winkel aan diggelen geslagen, een huis vernield, een neus gebroken, zijn stiefvaders vinger gespietst, maar het is een poosje geleden dat hij heeft geslopen.
Daar is de deur. Geruisloos sluit hij de toegang van De Laatste Kans achter zich en treedt de nachtelijke natuur tegemoet. Hij probeert niet achterom te kijken maar doet het toch. Ze beweren dat het pand van de jeugdinstelling een spookhuis is – zelf heeft hij ooit drie schikgodinnen aan zijn voeteneind zien zitten, en een van hen leek verdacht veel op Margaret Thatcher. Binnenkort wordt het verbouwd. Het gebouw is opgekocht door een vastgoedontwikkelaar die het zal omturnen tot dure lofts en appartementen. Geen idee waar de jongerenwerking daarna heen moet. Onlangs kwam een filmploeg een reportage maken. Zijn naam getrouw bleef Shy in een hoekje zitten, koptelefoon met snoeiharde jungle op. Misschien levert wat ruchtbaarheid in de media de jongeren alsnog een nieuw onderdak op.
Het spijt me dat ik gedreigd heb mijn stiefvader te vermoorden.
De riemen van zijn rugzak snijden in zijn schouders, maar de grootste ballast zit in zijn hoofd. Terwijl hij bangig door het struikgewas banjert – de natuur is raar in het donker, vervormd, vol nocturnaal lawaai – wordt hij belegerd door stemmen. Zijn huilende moeder, zijn kijvende stiefvader, prekende leraars, berispende agenten, slijmende therapeuten… Het is te veel gekwetter en nu is het tijd om al dat bemoeizuchtige geklets finaal het zwijgen op te leggen. Een rugzak vol stenen, een nabije vijver: je hoeft geen kenner van Virginia Woolf te zijn om te begrijpen wat Shy van plan is.
Brits wonderkind Max Porter is aan een steile opmars bezig. Zijn romandebuut Verdriet is het ding met veren sloeg in als een bom en met zijn vierde boek Shy bewijst hij opnieuw zijn talent. Porter kruipt in het drukke hoofd van een getroebleerde tiener en benut een heel taalarsenaal om de tragiek tastbaar te maken. Met zijn experimenteerdrift – meerstemmigheid, woordwolken, onomatopeeën – geeft hij de kwetsbare Shy een stem, en met hem ook veel jongeren die ongehoord blijven. Urgent, uitdagend, maatschappijkritisch: Porter wordt met elk boek beter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
