In ‘New Capital’ illustreert Nick Hannes hoe de utopie van de nieuwe metropool ten prooi valt aan betonrot

De Belgische fotograaf Nick Hannes reisde de wereld rond op zoek naar de hoofdsteden van de toekomst.

Tegen 2030 zullen naar schatting vijf miljard mensen in steden wonen, wat neerkomt op zeventig procent van de wereldbevolking. Zeker in de groeilanden loopt het platteland leeg en de bestaande steden kreunen onder de toestroom. De oplossing lijkt simpel: nieuwe polissen bouwen. Je wijst een plek aan op de kaart, ontgint het gebied en sticht er een nieuwe stad, een perfecte stad deze keer, voorzien van alle moderne gemakken, op maat van de toekomst.

De praktijk blijkt een pak moeilijker. Nick ­Hannes ­bezocht zes landen – Egypte, Zuid-Korea, Nigeria, ­Kazachstan, ­Indonesië en Brazilië – en richtte zijn lens op de nieuwe hoofdsteden die daar in opbouw zijn. Vaak zijn dat mega­lomane projecten die het ego van postkoloniale regerings­leiders moeten strelen. Brede boulevards, triomf­bogen, staats­paleizen en paradepleinen zijn een must, maar in al hun grootheidswaanzin zijn de stichters de mens vergeten.

In Brasilia, de betonnen droom die Rio de Janeiro moet vervangen, durft Hannes nauwelijks de straat – een snelweg met twaalf rijvakken – over te steken omdat er amper zebrapaden zijn. Astana, de ­Kazachse utopie gebouwd met oliedollars, is dan weer bezaaid met lege betonnen pilaren die ­bedoeld waren voor een monorail die het autoverkeer moest temperen. De Chinese investeringsbank trok de stekker uit het project omdat te veel fondsen in corrupte zakken belandden.

Enkel de Zuid-Koreaanse modelstad Sejong lijkt op het eerste gezicht een geslaagde onderneming. Een multi­mediale polis, zonder criminaliteit of armoede, waar ­jonge gezinnen over kraaknette straten flaneren. Maar Hannes raakt het snel beu, hij mist de ranzigheid, het rauwe kantje dat een stad net zo boeiend maakt.

Hannes’ foto’s tonen het schrille contrast tussen de ­grijze wolkenkrabbers en de nietige mens die probeert te overleven in een betonnen jungle. Hij neemt een kijkje ­achter de werfschermen en ontdekt daar nieuwe sloppen­wijken waar onderbetaalde arbeiders in miserabele omstandig­heden wegkwijnen. Zo illustreert hij slim hoe de utopie ten prooi valt aan betonrot.