Baby’s in black van Arne Bellstorf

‘Baby’s in Black’ toont een didactische samenvatting van een van de beroemdste romances uit de popgeschiedenis: die van vroege Beatle Stuart Sutcliffe met de Duitse fotografe Astrid Kirchherr.

Als de historische gebeurtenissen al niet zo tragisch en romantisch waren, dan had een fantasierijke schrijver ze ongetwijfeld bedacht. Stuart Sutcliffe – jeugdvriend van John Lennon – speelt bas bij The Beatles in hun originele bezetting. Tijdens hun bewogen optredens in Hamburgse clubs in 1960 leert hij de kunstzinnige fotografe Astrid Kirchherr kennen, die de kledingstijl en haarsnit van de groep zal bepalen. Als matig bassist voelt Sutcliffe zich minder thuis in de groep en helt hij meer en meer over naar de schilderkunst. Net wanneer Paul McCartney zijn instrument overneemt en Stuart volop voor Astrid en zijn kunst kan gaan, overlijdt hij jong aan een hersenbloeding. Te vroeg om het succes van The Beatles mee te maken.

Bellstorf kiest voor een intieme vormgeving en smokkelt enkele aardige visuele motieven in zijn versie van twee intense jaren vóór de Beatlemania. En toch blijft zijn grafische bewerking steken in mooie intenties. De gekozen vormentaal en de zachte grijswaarden geven de ballade van een Beatle en zijn liefje een sympathieke gloed die vloekt met de gevaarlijke uitgaansbuurten, het drank- en medicijnmisbruik en de politiecellen die bij die periode hoorden. Baby’s in Black kraakt ook onder het gewicht van een zelfgekozen beperking van Bellstorf: als een auteur een documentaire zonder commentaarblokken wil vertellen, kunnen de dialogen wel eens te functioneel of pedagogisch verantwoord klinken, zeker door de onbeholpen afwisseling van Engels en Nederlands. In plaats van een gevoelige eigen kijk te bieden verwordt Baby’s in Black daardoor tot Beatlegeschiedenis voor Dummies zonder meer. Om het met ome George, die andere Beatle, te zeggen: Isn’t It a Pity?

Gert Meesters