Zwarte schuur

Eerste zin Zwijgend zaten ze in de taxi.

Op het eerste gezicht is het leven van Maris Coppoolse een succes. Op zijn 59e behoort hij tot de wereldwijde top tien van de schilderkunst. In het Amsterdams Stedelijk Museum gaat een overzichtstentoonstelling van zijn werk van de laatste 35 jaar van start en zowel The Guardian als The New York Times zijn geïnteresseerd. Maar onderhuids broeit er wat. Zo zit er duidelijk sleet op zijn twee decennia oude relatie met Fran, die wat nukkig naast hem de trappen van het museum op loopt, en wie is toch die schichtige journalist die met heel wat mensen een praatje gaat maken? Een week later weet iedereen het, wanneer in de coverstory van een weekblad de bron van Maris’ artistieke kunnen wordt blootgelegd. Op zijn veertiende duwde hij een meisje van de hooizolder van een zwartgeteerde schuur. Of was het een ongeluk, zoals hij altijd heeft volgehouden?

Oek de Jong, de auteur van het met de Gouden Uil bekroonde Pier en oceaan, duikt in zijn nieuwste roman in de krochten van de geest van Maris. Hoe heeft de dood van Matty, zoals het meisje heette, hem gemaakt tot de man die hij is? Welke invloed heeft zijn levenslange schuldgevoel op zijn privéleven gehad en, vooral, in welke mate heeft het zijn relaties met vrouwen getekend?

De Jong is de man van de haarscherpe observatie, die zijn verhaal opluistert met precies de juiste details. Zwarte schuur is enerzijds een zintuiglijk boek, waarbij erotiek en seks – of net het gebrek eraan – belangrijke drijfveren blijken voor de personages. Anderzijds houdt De Jong die personages ook heel strak in de hand. Dat dit nergens geforceerd of nep aanvoelt en je als lezer helemaal meegaat in hun vrijheid in de bepaaldheid, is een teken van meesterschap. ‘Mag ik op je hand plassen?’ vraagt iemand in een cruciale scène. Lijkt misschien raar, maar De Jong heeft je tegen dan al zo ver binnengeleid in zijn Zwarte schuur, dat je samen met Maris ‘Ja, doe maar’ zou willen antwoorden.