Sluipende cameramannen dienen stiekem krakende lakens te filmen. En niet een meisje dat huilend op de grond ligt in de badkamer. Halverwege zijn achtste seizoen is Temptation Island zonder het te beseffen de keerzijde van het concept ‘uitlachtelevisie’ aan het tonen. Het ligt niet aan u: de bliksemflitsen werken gewoon niet meer.

ANNELIEN: Wat zag je precies?

LOUISE: Een leuke strandwandeling. En ja, dan hebben ze gekust.

WIJ: Maar meiske toch.

ANNELIEN: Gekwetst?

WIJ: Bakkes, Annelien.

LOUISE: Ik verwachtte het gewoon echt niet.

ANNELIEN: Denk je dat er iets gebeurd is?

LOUISE: Nee. Dat denk ik echt niet.

WIJ: Maar meiske toch.

LOUISE: Ook al heb ik hem zien zoenen, ik vertrouw hem nog altijd.

WIJ: Meiske, meiske toch.

HET EERSTE KAMPVUUR in Temptation Island had een hoogtepunt moeten worden. Tot dan was het achtste seizoen behoorlijk braaf geweest. ‘Paren? Of liever niet?’ was een heel, heel goede quote. ‘Je hebt kijken en je hebt kijken kijken’, had potentieel als meme. Prima introductie ook tot het concept ‘buslul’. Maar op echt YouTube-bare tv-momenten was het nog wachten. En daar moest het kampvuur voor zorgen. Marvin had de tweede nacht op het eiland doorgebracht met verleidster Jill. Louise, de partner van Marvin, zou nu voor de eerste keer de beelden te zien krijgen. Het was de perfecte opbouw naar wat altijd al de beste Temptation Island-fragmenten zijn geweest.

En dan gebeurde er iets vreemd.

Het werd triest.

Heel triest.

Uitlachtelevisie werkt maar onder één voorwaarde: je mag als kijker geen empathie voelen. ‘Talk to the hand’ is alleen een goede quote als je je niet voorstelt hoe het is om je lief op tv een trio te zien hebben. De ‘Klotewijf!’-ruzie tussen Bjorn en Bianca is alleen grappig als je niet nadenkt over hoe het voor Bjorn is om ’s anderendaags naar zijn werk te gaan. En precies dat is wat er in het eerste kampvuur van seizoen acht gebeurde: je voelde mededogen. Kampvuren blijken niet te werken als je ‘Ocharme!’ naar je tv zit te roepen.

Misschien zijn wij ouder geworden. Misschien ligt het aan Louise, een van de weinige kandidates die ooit sympathie heeft opgewekt. Mooie glimlach ook. Maar het lijkt erop dat het concept ‘uitlachtelevisie’ – of ‘guilty pleasure’, als u voor de promodienst van VIJF werkt – zijn beste tijd heeft gehad. VIJF heeft het Temptation Island van vijf jaar geleden gereanimeerd, maar lijkt daarbij vergeten te zijn dat reality-tv zelf sindsdien veranderd is.

We hebben het al eens geschreven: Temptation Island heeft een complexe impliciete verstandhouding met zijn kijkers. De kandidaten doen alsof ze een relatietest ondergaan, de makers doen alsof ze dat niet manipuleren, de kijkers doen alsof ze geloven wat ze zien. In ruil krijgen de deelnemers wat tv-bekendheid, de zender wat kijkcijfers en wij een handvol grappige tv-momenten. Iedereen wint. En dat is het probleem met seizoen acht: niemand lijkt nog te doen alsof. Als Annelien Coorevits aan Louise vraagt of ze denkt ‘dat het daarbij gebleven is’, doet ze geen enkele moeite om het script te verbergen. Als Jill in bed kruipt naast Marvin en glimlacht naar de camera, doet ze geen enkele moeite om te verbergen dat ze een spel speelt. Temptation Island is altijd nep geweest. Maar vroeger kon je tenminste doen alsof het dat niet was.

Het bizarre gevolg is dat seizoen 8 van Temptation Island min of meer tot een deconstructie van het genre is aan het uitgroeien. Er is meer seks dan ooit te zien, maar niemand doet nog de moeite om dat stiekem te doen. De confrontaties tijdens het kampvuur zijn heviger dan ooit, maar het wordt steeds moeilijker om ernaar te kijken zonder schuldgevoel. En meer dan ooit baden de afleveringen in allesoverheersende tristesse. Sluipende cameramannen dienen stiekem krakende lakens te filmen. En niet een meisje dat huilend op de grond ligt in de badkamer.

Als uitlachtelevisie straks begraven wordt, zal dát shot de dood van het genre blijken te zijn geweest.

Het voorjaar van VIER en VIJF stond in het teken van de nostalgie. De mol bewijst dat dat kan werken. Dat je om een of andere reden nog altijd wilt kijken naar een groep volwassenen die veel te hard opgaan in een breed uitgesponnen scoutsspel. Temptation Island toont dat nostalgie ook anders kan uitpakken. Alsof je een cd van Korn na tien jaar nog eens opzet en je realiseert dat dat eigenlijk altijd kut geweest is. De kijkcijfers blijven goed, maar met guilty pleasure heeft Temptation Island niets meer te maken. Het is ramptoerisme geworden.

Wij zijn niet te oud geworden.

Temptation Island is te oud geworden.

TEMPTATION ISLAND

Elke woensdag om 20.35 uur op VIJF.

DOOR GEERT ZAGERS

UITLACHTELEVISIE WERKT MAAR ONDER ÉÉN VOORWAARDE: JE MAG ALS KIJKER GEEN EMPATHIE VOELEN. EN NIET ‘OCHARME’ NAAR JE TV ROEPEN.