Van 24 tot 30 april strijken The Bootleg Beatles neer in België voor een kleine tournee. De Britse Beatles-tributeband is een van de succesvolste voorbeelden van een groeiende haast-niet-te-onderscheiden-van-het-origineelscene. Ter ere van al die andere wannabe’s: zes opvallende en/of wansmakelijke muzikale eerbetonen.
THE BOOTLEG BEATLES
24-30/4 op tournee in België, bootlegbeatles.com
DE VROUWELIJKSTE: AC/DSHE
INLEVINGSFACTOR: **
‘Women to the left of me, and women to the right.’ Nooit klonk de tekst van AC/DC’s TNT geloofwaardiger dan uit de mond van Amy Ward, frontvrouw en stichtend lid van de tributeband. Het vrouwenclubje probeert in de mate van het mogelijke (lees: zonder geslachtsoperaties) zo veel mogelijk te klinken als en te lijken op de Australische rockers. Dat impliceert ook weinig originele podiumnamen als Bonny Scott, Riff Williams en Agnes Young, die laatste gehuld in een verrassend flatterend schooluniformpje. Voor u uw beste luchtgitaar bovenhaalt, toch nog deze kleine, doch uitermate belangrijke voetnoot. Tijdens een AC/DShe-concert zullen uw trommelvliezen uitsluitend beven op nummers van vóór 1980, de periode dus met wijlen zanger Bon Scott. Wat de dames betreft, is Scott namelijk de enige, echte en voor immer onbetwiste frontman van het Australische gitaargeweld. Voor wie niet genoeg krijgt van androgyne tributebands is er ook nog Lez Zeppelin, Misstalica, Chicks with Dicks en Mandonna.
DE KLEINSTE: MINI KISS
INLEVINGSFACTOR: *****
Een van de laatste taboes is bij deze ontkracht: lengte is niet alles. Net als de duizenden andere copycats van de engelen der hardrock gaat Mini Kiss fanatiek op in de make-up en outfits, maar er is één klein detail dat hen doet opvallen in de zwart-witte massa. Geen van de vier bandleden meet namelijk meer dan anderhalve meter. De grootschalige optredens van deze mini-New Yorkers hebben daardoor in de loop der jaren de aandacht getrokken van hun grote voorbeelden. Zo verschenen ze samen met Gene Simmons en co. in het Super Bowl-reclamefilmpje van Dr. Pepper. Hij Wiens Tong Langer Is Dan Zijn Monogame Periodes haalde de groep ook voor de camera’s van zijn realityshow Gene Simmons Family Jewels. Wie de kleine bende live aan het werk wil zien, kan best ineens een Mini Palooza-avondje boeken om zo aansluitend te kunnen genieten van de grandeur van Mini Gaga en Mini Elvis.
DE NAAKTSTE: NUDIST PRIEST
INLEVINGSFACTOR: ***
Nee, Nudist Priest is geen Playgirl-special voor nonnen, maar wel met voorsprong de puurste tributeband van Judas Priest, de hogepriesters van de Britse heavy metal. De groep bestaat uit vier onbeschaamde mannen die op het podium enkel hun instrument, leren armbanden met ijzeren pinnen en een occasionele cowboyhoed dragen. De band begon als een idee op een dronken barbecue – ook al niet de veiligste plek voor naakte worsten – en groeide uit tot een cultfenomeen in Los Angeles. Hun reputatie bereikte zelfs Rob Halford, zanger van Judas Priest en notoir liefhebber van mannelijke lichamen. Tijdens de Ozzfest-tournee van 2004 ondernam Halford een zoektocht naar zijn uitgeklede dubbelganger en de lengte van diens vlezige microfoon, maar tot een ontmoeting is het helaas nooit gekomen. Slecht nieuws voor zij die houden van optredens met vlees aan: Nudist Priest besloot in 2007 de adamskostuums voorgoed op te bergen.
DE VREEMDSTE: DREAD ZEPPELIN
INLEVINGSFACTOR: *
Vijf mannen gehuld in hippie-rasta-cowboyensembles gone bad, met een 130 kilogram zware Elvisimitator als zanger, die nummers van Led Zeppelin een reggaetransformatie geven. Nope, geen uit de hand gelopen Wat als?-sketch, maar het concept achter Dread Zeppelin, bedenkers van de Zeppelin-inna-reggae-stijl en misschien wel de succesvolste aller Zeppelin-coverbands. De Amerikaanse groep ontstond eind jaren tachtig uit de overblijfselen van de psychedelische rockband The Prime Movers. Volgens de overlevering werd hun heupwiegende walvis van een frontman ontdekt toen hij met zijn melkkar achter op het busje van de andere bandleden inreed. Ondanks de flauwe gimmick trok de muzikale virtuositeit van Dread Zeppelin de aandacht van enkele grote namen uit de muziekwereld. Un-Led-ed, het eerste album van het vijftal, werd opgenomen in de studio van Eurythmic Dave Stewart en de plaat kreeg achteraf de zegen van Robert Plant himself. Hij verklaarde meermaals dat Dread Zeps versie van Your Time Is Gonna Come het origineel overtrof.
DE DIKSTE: THE MISFATS
INLEVINGSFACTOR: ****
‘Throw on steaks with marbled fat / Until they’re seared just right / Red-blooded kids love BBQ / An ecstasy of meat / I’ll make the perfect meal / For it’s my mommy’s dream / Can I go out and grill tonight.’ U geniet ongetwijfeld nog na van dit stukje tekst uit Mommy, Can I Go Out and Grill Tonight, de hoogstaande bewerking van Mommy, Can I Go Out and Kill Tonight van de Misfits. Vier ongezond robuuste kerels uit Portland mengden hun adoratie voor de legendarische horrorpunkrockers met hun liefde voor eten. Op identiek dezelfde wijze geschminkt en, helaas, meestal zonder T-shirt schuimden de vier veelvraten vier jaar lang de podia in de staat Oregon af. In 2008, na ‘ontelbaar veel shows en warme buffetten’, beslisten de groepsleden dat het project zijn houdbaarheidsdatum had overschreden. Hun nalatenschap bevat smakelijke titels, zoals Hungry Moments, Don’t Open That Mayonnaise en Butter.
DE BIPOLAIRSTE: GABBA
INLEVINGSFACTOR: *****
Niets is minder punk dan een punktributeband. Tenzij het een punktributeband is van ABBA. De groep is in 1996 opgericht door ene Stig Honda, naar verluidt leerkracht aan de Rock ‘n’ Roll High School van Osaka. In zijn zoektocht naar de perfecte popgroep verzamelde Honda de beste studenten van over de hele wereld om ‘discopunk’ te creëren, een stijl die de discopop van ABBA combineert met het punkgeweld van Ramones. Het concept van de Britse groep mag dan zo dun zijn als Kate Moss op het einde van New York Fashion Week, het sloeg wel aan bij het publiek. Het roemruchte Rough Trade gaf de poppunkers een platencontract en in 1999 verscheen hun debuutalbum, Leave Stockholm, met titels als The Pinhead Takes It All en Hej Ho Disco. Hun succes inspireerde anderen tot muzikale mash-ups, zoals Beattallica (Beatles meets Metallica) en Oizone (de punkversie van de Ierse popprinsen Boyzone).
DOOR XAVIER VUYLSTEKE DE LAPS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
