X-RAY

27-06-2006, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:15

Een kapsel als een exploderende schedel en de bijbehorende psychopatische blik: de ideale schoonzoon kun je Marcel VanThilt, presentator van ‘Quix’ (ma-vrij, 18.35 – één) bezwaarlijk noemen. Hoe angstaanjagend is Marcel? Wij deden de test.

Je houdt een hond: om ongewenste bezoekers af te schrikken?

Het is een golden retriever, een ras dat ik gekozen heb omdat mijn hond een zacht karakter moest hebben en goed met kinderen overweg moest kunnen. Maar dat ze ook als een alarminstallatie dienst doet, is mooi meegenomen. Als er iemand aan de deur staat te morrelen, of gewoon te lallen, zal ze beginnen blaffen. Ik ben een echte hondenmens; katten kan ik niet uitstaan. Die beesten zijn niet te vertrouwen. Als ik bij mensen met katten kom, merk ik ook dat het gewoon niet klikt.

Begrafenisondernemer, politieman of leraar: welk beroep sprak jou als kind het meest aan?

Leraar, omdat ik altijd al voor een publiek heb willen optreden. Vroeger stonden leraars ook nog eens op zo’n verhoogje. Je zal er misschien van opkijken, maar ik zou een redelijk strenge leraar zijn. Met enige ruimte voor improvisatie weliswaar, maar mijn leerlingen zouden me toch wel ‘meester’ of ‘meester Marcel’ moeten noemen. Alleen mijn familie mag mij met mijn voornaam aanspreken.

Het is Halloween. Trek je je griezeligste kostuum aan?

Ik vind Halloween een heel leuk feest maar het wordt helemaal uitverkocht als een leeg soort kindercarnaval. Halloween was eigenlijk de eerste dodenherdenking, tot het door de kerk gerecupereerd werd als Allerheiligen en Allerzielen. Die pompoenen aan de voordeur hadden een reden: zo zouden de doden hun weg naar huis terugvinden. Het ging eigenlijk om de vraag ‘waar zijn de dode mensen?’. Dat vind ik een belangrijke vraag: waar je vandaan komt en weer heengaat.

Roze, zwart, vleeskleur, blauw of bloedrood. Welke kleur kies je?

Doe maar bloedrood. Dat gaat mooi bij wit en zwart, voor mij de kleuren van het leven. Je kiest voor het één of het ander, ergens tussenin bestaat niet.

Was je de held van de klas, het kneusje of behoorde je tot een kliekje gezworen vrienden?

Dat laatste toch wel, met Dominique Deruddere als spil. Al hadden we niet echt een leidersfiguur, daarvoor waren we te anti-autoritair. Wij waren de mannen die tegen de directie ingingen als het om van die oubollige regels in het schoolreglement ging: dat meisjes nog een schort moesten dragen, of dat we niet mochten roken. Die rebellie resulteerde vooral in eindeloos veel pagina’s straf schrijven. (lacht) Al zijn er uiteindelijk wel wat van die regels gesneuveld. Eigenlijk hadden we een goeie school waar heel wat mocht.

Iemand zet je flink in de zak. Hoe reageer je?

Ik ga niet theatraal doen, ik vermijd die mens gewoon de rest van mijn leven. Dat is ook zo op het gebied van werk. Eén slechte ervaring en het is meteen gedaan: één keer en daarna nooit meer. Ik ben daar, met mijn olifantengeheugen, redelijk fanatiek in. Dat zit gewoon in mijn karakter ingebakken. Weer dat zwart-witdenken, hé.

Wanneer heb je iemand voor het laatst doen huilen?

Dat moet vorige week geweest zijn. Het waren tranen van vreugde, de mooiste die er zijn. Mijn vrouw is zwanger en dan ligt haar systeem helemaal overhoop. Ze zat er even door, en als je dan op een extra lieve manier attent bent, dan huilt ze tranen van geluk. De laatste keer dat ik iemand tranen van pijn deed huilen, moet toch al vreselijk lang geleden zijn. Maar het was ongetwijfeld verdiend! (lacht sardonisch)