WOODS ***

SEIZOENSTOPPER – Folk, psychedelica en nostalgische gitaarpop, nu ook mét decoratie: de New Yorkse cultformatie Woods houdt op Bend Beyond een geslaagde inventaris.

Bend Beyond

folkrock

Woodsist

Wanneer het laatste roest aan de takken rust en in de rayons van Blokker de eerste slingers worden gesignaleerd, begint ook het jaarlijkse spitten en harken door de promostapel. Bleef deze week keer op keer boven aan de kluit kleven, en blij toe: Bend Beyond, de zevende en beste tot heden van Woods, cultformatie rond songsmid en frontman Jeremy Earl.

Cult, want Woods nam de voorbije zeven jaar zijn gestaag groeiende aanhang mee op sleeptouw langs kaduke lofi-folk, zongebrande West Coast-pop, uitgestrekte krautrockgrooves en alles daartussenin, in een catalogus die barst van singles, albums en ep’s in alle vormen en – soms ultragelimiteerde – formaten. Cult, want Earl en zijn wisselende handlangers zijn het New Yorkse antwoord op de in de huidige garagerockscene van San Francisco met succes toegepaste doe-het-snelethiek van Ty Segall en consorten: eerst opnameknop indrukken, dán nadenken!

Op Bend Beyond doet Woods aan een inventaris van zijn kunnen, en voor die gelegenheid mochten de songs wél op adem komen. Dat chambreren gebeurde in de vertrouwde homestudio te Brooklyn, waar sindsdien het doordringende aroma van grofkorrelige psychedelica niet uit de gordijnen te krijgen is. Zo tellen we in de openende titeltrack geen twee maar minstens vier duellerende gitaren; een jamsessie die balanceert op het randje van de chaos maar wild klauwend aan de rokken van The Grateful Dead en Neil Youngs Crazy Horse overeind blijft. Tijdens Is It Honest? is behalve een onbereikbare zonsopgang (refrein: ‘The dream of moving to sunsets / it’s so fucking hard to see’) ook The Byrds het ijkpunt. Voor een groep die van gebrek aan opsmuk ooit een deugd maakte, is Bend Beyond een rijk gedecoreerde plaat: de mellotron in het snerpende Size Meets Sound, een huilende pedalsteel in It Ain’t Easy en de voorbijwaaiende, dylaneske mondharmonica in het très zomerse Cali in a Cup: het staat hen. Enkel de averechte taperuis in Lily is vintage Woods, elders noteren we pure, nostalgische gitaarpop die zich best leent tot skinnydippen in forelrijke beken en boomhutten sjorren. En intussen lachen met de kalender: een herfstkleurige zomerplaat, die bruist als de lente en zalf vormt op de eerste winterprik. Vier seizoenen in één. Een beetje zoals de pizza dus. Smakelijk.

DOWNLOADTIP

Bend Beyond

Cali in a Cup

Lily

JONAS BOEL